Categorie archief: Uitjes

cultuur, street art, Uitjes

48u in Oostende

Oostende, zondagochtend op de dijk:
oranje mannetjes (neen, geen Jaunes) die de straten terug afvalvrij rapen,
Aziatische vrouwen op slecht afgestelde brommertjes,
hondjes die worden uitgelaten,
meeuwen, wind en de zee,
en verder alles rustig!

Zo eindigt Kek haar Oostendetrip waarvoor de aanleiding het optreden van Stef Kamil Carlens in de Grote Post was. Kijk hier!
Omdat Kek (en Margot) nog altijd de Crystal Ship editie 2022 moeten ontdekken, wordt er een dagje aangeplakt!
Na een stormachtige dag, waar je bijna weggeblazen werd op de dijk, krijgen we een nagenoeg windstille en meestal zonnige dag voor onze Crystal Ship exploratie!
Zoals de vorige jaren is het weer een divers aanbod van werk van internationale kunstenaars.

We beginnen op de Oosteroever, Bredene zeg maar.
Daar zijn twee nieuwe werken gekomen, waardoor er -jammer genoeg- twee vorige overschilderd zijn. Dat begrijpen wij niet goed. Er zijn nog zoooooveeeeeel muren in Oostende.


Dit werk op de muur van De Spui, is van de Argentijnse Franco Fasoli. 
Zowaar een kleurrijk tafereel dat ons meer aanspreekt dan de ‘stoelen’ uit een vorige editie.



De Amerikaan Axel Void overschilderde zijn eigen werk. 
We zien nu het behangpapier van Antoinette, een buurtbewoonster. 
Of het de bedoeling is dat de verf zo sterk uitgelopen is? 
We denken van niet, maar weten het ook niet! 
Wel spijtig…




Met de veerboot gaat het terug naar Oostende stad!


Alex Senna schilderde deze man, en zijn schaduw. Wij vinden het eerder een vrouwelijke figuur, maar misschien komt dat doordat we de schaduw eerst als het lange haar van de persoon zagen?



Op de muur van de brandweerkazerne heeft de Portugese Aheneah met achttienduizend schroeven en veel draad, dit ‘borduurwerk’ gemaakt. Het hangt te hoog om een goeie detailfoto te maken. Kek had graag de draden eens van dichterbij bekeken.


De neerstortende vredesduif van het Israëlisch collectief Fingaz.
Het is niet het mooiste werk van de nieuwe reeks, maar wel toepasselijk voor deze tijd…



Deze ‘digitale noise’ verwijst naar het beeld dat ontstaat bij het inzoomen op digitale foto’s.
Ampparito is de Spaanse kunstenaar die dit maakte.
Bij dit werk zou het geweldig zijn om in een soort van time lapse de wording te kunnen volgen.


Iñigo Sesma uit Baskenland, Spanje, schilderde dit mysterieuze realistische tafereel. De foto is tegen licht gemaakt, dus het werk komt niet volledig tot zijn recht! Op de website van Crystal Ship staan betere foto’s…


De inwendige mens wordt versterkt in de Grote Post, waar ze voor de veggie maand op hun menukaart een heel blad met vegetarische en zelfs vegan gerechten hebben! 

Het is in de Grote Post dat Margot ontdekt dat Kek niet alle werken van 2022 op het stadsplan heeft aangeduid. 
We moeten dus nog op pad, en het is niet dichtbij…
Richting Ensorinstituut dus!
Nog voor we een eerste werk van Crystal Ship zien, ontdekken we op de speelplaats van het Ensorinstituut deze twee werken. De school is toe, dus de foto’s zijn genomen van op straat en door een gat in de poort. Wel fijn zo’n werken op een speelplaats!




Weer een overschilderd werk! 
Dit stilleven is van de Poolse Bezt. 
Volgens de folder is dit stilleven een eerder atypisch werk van de kunstenaar.


Met deze muurschildering in de kleuren van de Oekraïense vlag, wil de Amerikaanse met Oekraïense roots Maya Hayuk, aandacht vragen voor de slachtoffers van de oorlog. 
Ook hier uitgelopen verf, maar zeker zo bedoeld, denken we.
Ook hier was vroeger een ander werk te zien…


De Belgische Adele Renault schilderde deze frisgroene bladeren op een muur in de Frère Orbanstraat.

Hieronder tot slot nog een werk uit de editie 2021!
We hadden het toen niet bekeken, dus …
Het is van Jacoba Niepoort, een Deense.


Ooit moeten we eens langs alle werken wandelen! 
Om ze nog eens te zien voor ze misschien overschilderd worden, maar ook gewoon als overzicht.
Het begint daar in Oostende een indrukwekkende collectie te worden: 
71 grote werken en dan nog de interventies van ondermeer Jaune, Helen Bur, Cordal, Mieke Drossaert…

En kijk: de volgende editie wordt al aangekondigd!!!

Standaard
cultuur, Uitjes

Al doende leeft men!

Dat zei, of schreef, een vriendin eens in volle Coronatijd.
Kek moet vaak aan dat zinnetje denken. 
Telkens ze het typt, corrigeert de spellingchecker wel leeft in leert. 
Wat ook niet fout is natuurlijk, maar het ‘leeft men’ is toch wel een heerlijke vondst.
Toepasselijk in een Corona-lockdown, maar ook in het gewone leven.

2023 is wat dat ‘leven’ betreft al goed ingezet:
In beweging blijven en ontdekken, 
geen grote dingen, wel soms grootse dingen,
dingen waar de geest van opengaat,
die verwondering en bewondering opwekken.

Het uitje naar Den Haag is bijvoorbeeld kort, maar zeer geslaagd! Zie hiervoor vorige blogs!


De twee voorstellingen die Kek in de Singel meemaakte, zijn de moeite!
The Sacrifice van en met Dada Masilo is adembenemend mooi. 
Kek snapt de taal van dansers vaak niet zo goed, maar deze voorstelling is bijzonder sprekend. Ontroerend ook. 
Na de voorstelling ziet de wereld er even helemaal anders uit!
Als die nog eens in het land zijn, dan gaat Kek er zeker weer heen. 
Wie een idee wil: er zijn verschillende opnames te vinden op het internet.
Deze foto’s komen van de website van De Singel!

Een paar dagen later is er In Deep Silence, het herdenkingsconcert voor Wim Henderickx, met muziek van Wim.
Vooral het slotnummer Revelations met sopraan Elisa Soster is prachtig.
Hier is een opname van Revelations uit 2017.
De minutenlange staande ovatie, en applaus van alle muzikanten op het podium is pakkend!
Kek is blij dat ze geweest is, want het is soms een overwinning om ‘s avonds nog buiten te komen.
Opmerkelijk feit van die avond: de Antwerpse schepen van cultuur, Nabila Ait Daoud komt speechen. Eigenlijk haar blad aflezen… van durven gesproken!

En dan komt Brugge!

De aanleiding voor Brugge is Entrecote, het tweede deel van de reeks over macht van Liesa Van der Aa. Het wordt eindelijk nog eens uitgevoerd en dat kan Kek niet laten liggen.
Entrecote is (weer) geweldig: sprankelend, wervelend, grappig.
Jammer dat de zaal maar amper voor de helft gevuld is. 
Het Brugse publiek is echt wel enthousiast, maar Kek denkt dat het toch fijner is om voor een volle zaal te spelen?
In 2024 is Entrecote nog geprogrammeerd voor Gent en Kortrijk!
Een trailer is hier te vinden.

In het Sint-Janshospitaal loopt de tentoonstelling Oog in oog met de dood.
De tentoonstelling is opgebouwd rond het werk ‘De dood van Maria’ van Hugo van der Goes.
De hernieuwde Museumpas wordt voor het eerst gebruikt.
De film over de restauratie van het doek is leerrijk.
Het werk zelf is -alhoewel niet Kek haar lievelingsstijl- prachtig, de kleuren zijn intens en de details overweldigend!
Spijtig dat een aantal interactieve displays en een audio-installatie niet werken.
Verbazing bij de suppoost als Kek het gaat melden.
Een tiental minuten later twee techniekers, die het niet kunnen oplossen …

In de namiddag gaat Kek nog naar Close van Lucas D’Hondt.
Zalig om nog eens naar een film te gaan in de Lumière.
Zo veel goeie films die daar geprogrammeerd staan …

Op haar omzwervingen door Brugge komt Kek niet geheel toevallig langs de Carmel.

Ze ziet de poort naar de tuin openstaan en heeft gelukkig haar stoute schoenen aan.

Het is triest hoe die mooi verwilderde tuin ‘opgekuist’ wordt. Enkel de grote bomen en hier en daar een geselecteerde struik mogen blijven.

De renovatie van de Carmel is in handen van Istoir en wil het authentieke karakter behouden, met hedendaags comfort.
Het authentieke karakter is toch net het sobere, eenvoudige?
Zo stellen ze het zelf voor op hun website:
De nieuwe wooneenheden zullen dankzij een samenspel van licht, ruimte en het behoud van de hoge plafonds een brug slaan tussen het rijke verleden van het klooster en een toekomst waarin stijlvol, comfortabel en duurzaam wonen aan de orde zijn.

Om een drukke week af te sluiten, is er nog de opstartvergadering van de jaarlijkse Paddenoverzetactie van Natuurpunt in Schilde!
De overzetactie gaat van start op maandag 30 januari.
Voor alle info erover:

hier is het te doen.

Standaard
cultuur, Uitjes

Twee halve dagen en een hele: musea in Den Haag. Deel 3: het Fotomuseum

De laatste dag gaan we naar het Fotomuseum van Den Haag.
Omdat het pas om 11 u opent, hebben we nog tijd om een en ander te bekijken op onze wandelroute erheen.




De verborgen kerk in de Juffrouw Idastraat blijft deze keer verborgen, maar we vinden wel een mural van het parelmeisje en ontdekken een nieuw hofke.





We passeren prachtige oude paardenkastanjes, 
en het vredesmonument, waar we ons een beetje schamen voor de Belgische bijdrage.





Het Fotomuseum ligt naast het gemeentemuseum, waar ze slimme eenden verwachten.
We zien een jonge ekster verdrinken, 
Doppe is net te laat om hem te redden.


Er lopen in het Fotomuseum twee tentoonstellingen.
We beginnen bij Judith Joy Ross en de tentoonstelling Portretten van Amerika.
(Nog tot 26 maart)
Hieronder een van de foto’s die er ook uitvergroot was.


Kek houdt vooral van haar portretten van kinderen en jongeren.
Ook de reeks over haar ouderlijk huis in verval is erg mooi en sprekend.


De tweede tentoonstelling heet Vrij Belangrijke Foto’s, van W.F. Hermans
Kek houdt wel van zijn vreemde ideeën over onderwerpen voor een foto!
Deze tentoonstelling is ondertussen afgelopen. 


Daar in Den Haag herinnert Kek zich trouwens dat ze een paar maand geleden in boekhandel Limerick in Gent de collectie typemachines van W.F. Hermans zag!
Als je er ooit komt (het is op wandelafstand van het station) helemaal achteraan in de winkel is er een klein kamertje waar ze opgesteld staan!

We sluiten ons verblijf af met een lekker maal in SLA!


Andere eetadressen waren deze keer
De JUNI
De Zèta

Op onze wandeling in de voormiddag passeerden we de Vegan Pizzabar in de Molenstraat.
Weer een reden om nog eens terug te keren…


Standaard
cultuur, Uitjes

Twee halve dagen en een hele: musea in Den Haag. Deel 2: Museum Voorlinden

Wie eens een keer naar Voorlinden geweest is, keert er terug.
Dat vinden wij, tenminste …
Voor Kek is het enige minpunt aan het museum zijn bereikbaarheid.
Met de auto is eigenlijk bijna de enige optie, want openbaar vervoer is duur, ingewikkeld en gaat ook niet tot dicht bij het museum.
Wij gingen dan ook de vorige keren te voet van Den Haag centrum, door het Haagse bos.
Een wandeling van ongeveer 1u30.
Omdat het deze keer behoorlijk hard regende, en daarbij nog stevig waaide permitteerden we ons deze keer een taxi.

Het museum is nog niet open als we aankomen, dus kunnen we het eens van alle kanten bekijken … en al een eerste werk van Guiseppe Penone ontdekken.





We zijn bij de eersten om binnen te gaan en dat geeft ruimte om de werken van Guiseppe Penone goed te kunnen zien, en ruiken, en voelen.

Guiseppe Penone is een Italiaanse arte-poverakunstenaar, die vooral geïnspireerd wordt door de natuur.
Om het met zijn eigen woorden te zeggen: ‘De boom is een spectaculaire schepping omdat elk deel van de boom essentieel is voor zijn bestaan. Het is de perfecte sculptuur.’
De tentoonstelling is er vooral een om je te verbazen en je te verwonderen en om te bewonderen.

Detail met de doornen van de acacia:

Een zaal met wanden vol theebladeren in kooien en twee bronzen vergulde lauriertakken


Spazio di luce

Bronzen afgietsels van een boom met vergulde binnenkant


In dezelfde zaal een muurtekening met in het midden het vel papier met de vingerafdruk van Penone, het uitgangspunt van dit werk


Sculpturale di linfa
We trekken onze schoenen uit om de aderen op de marmeren vloer beter te voelen.
De wanden zijn opgebouwd uit plantaardig gelooid koeienleer.
Het werk is gemaakt voor de Biënnale van Venetië van 2007.




Naast Guiseppe is er (nog tot 24 september 2023) de tentoonstelling Tot hier en verder.
Hier is een selectie werken te zien die mogelijk een antwoord bieden op de vraag ‘Hoe kunnen we een hoopgevend beeld voor de toekomst geven?’.

Isla van Yoan Capote
De zee, voor veel Cubanen het uitzicht op de hoopgevende horizon, wordt hier vorm gegeven met meer dan 220 000 vishaken.

A spoken poem in a battle van Shilpa Gupta
Vitrine met glazen flesjes waarin verzetsgedichten werden uitgesproken.
De titels staan op de flesjes.

Tiger, Tiger, Tiger van Ai Weiwei
Een tapijt van bodems van flesjes en schaaltjes uit de Ming-dynastie.
Op de bodem handgeschilderde tijgers in zeer veel stijlen.


Trans-For-Men 8. (Fibonacci) van Alicja Kwade
Door de dubbele spiegels zie je al lopend naast de rij stenen, de stenen als het ware transformeren.

Fatigues van Tacita Dean

Hoe je met krijt op schoolbord zo iets prachtig kunt maken, 
daar valt Kek haar mond van open!
In die zaal zijn zo vier gigantische krijtborden gevuld met bergachtige landschappen.

Naast de twee tentoonstellingen zijn er nog de Highlights van Voorlinden.

Zoals de mini-liftjes van Cattelan

Open Ended van Serra

Het levensechte paar van Mueck



Het zwembad waar je onder water kan lopen van Erlich

En nog heel wat meer, maar Kek wil niet in herhaling vallen.

In 2019 en 2020 kwamen ook al highlights aan bod!
Standaard
cultuur, familie, Uitjes, Wandelen/natuur

Naar De Veluwe

Het moet geleden zijn van eind jaren 70, of misschien 1980, dat Kek nog eens in De Hoge Veluwe kwam.
Het Kröller-Müller Museum was er toen niet van gekomen, dus nu moest dat zeker!
 
In de herfstvakantie gaat het dus, met Gemma en Viktor, Miel en Lotte naar Hoenderloo voor een midweek in een huisje op de Miggelenberg!

Na aankomst -het huisje is maar toegankelijk vanaf 16u- is er nog wat tijd om het domein te verkennen: de speeltuin, het zwembad, de parkshop…

De eerste wandeling ‘s anderendaags, gaat naar een wildobservatiescherm, waar we jammer genoeg geen wild kunnen spotten. 
Langs de paden zijn er wel veel sporen van everzwijnengewoel.
Het is een mooie wandeling door herfstig bos en open vlaktes!
Met af en toe een klimboom, een heuvel om af te rennen, en dan nog paddenstoelen met de kleur van Miel zijn schoenen, hebben ook de kinderen voldoende afwisseling!
Jammer dat Kek alleen “saaie koeken” meeheeft als snack.













Na de middag gaat het (nog eens) richting speeltuin, en wordt er gezwommen.


Dag 2 wordt er “weer” gewandeld…
Om de pil wat te verzachten kiest mams als doel een survival parcours in het Hoenderlose bos!
Het parcours wordt jammer genoeg niet meer onderhouden, zodat sommige installaties niet langer bruikbaar zijn. Er zijn best uitdagende oefeningen bij.
Miel toont weer eens dat hij eigenlijk een zeer lenig en pezig kereltje is!


Zo’n “saaie” koek smaakt toch wel na al die inspanningen …


De namiddag is er weer tijd om te spelen en te zwemmen!


Dag drie gaan we dan naar het museum!
Daarover meer in de volgende post!





Standaard
cultuur, familie, Uitjes

Eindelijk, eindelijk … het meisjeskamp!

Het was al lang beloofd aan Lotte,
we hadden het al vaak proberen plannen,
en nu is het eindelijk gelukt: 
een meisjeskamp in Gent!

Kek gaat Lotte ‘s morgens vroeg ophalen en we snorren gezellig,
helemaal door Dwaasland naar Gent.
Margot wacht ons op met uitgebreide ‘nootjestijd’,
maar eerst moet er een spel gespeeld.
Lotte heeft een zestal spelletjes bij in haar rugzak!

Gelukkig heeft ze ook zin in toastjes, zelfs in toastjes smeren!

Na de middag gaan we, na nog een aantal spelletjes, naar het SMAK. Er is niet 1 tentoonstelling, er zijn er 4! Dat is alleszins ‘waar voor je geld’…

We beginnen beneden, met werken uit de collectie Matthys-Colle & S.M.A.K. Een denkbeeldig portret van Marc De Cock. Marc De Cock was een van de bezielers van het S.M.A.K.


Bij het werk van Michelangelo Pistoletto


Een paar voorbeelden van werk van oude bekenden … Van boven naar onder: Berlinde De Bruyckere, Thomas Schütte, Bernd Lohaus

We lopen even door Earth van N. Dash.

Kek hoorde er over op Klara en was wel benieuwd.
Alleszins zijn het bijzondere composities, met vaak touw als tekenend element.


Lotte kreeg van de vrouw aan de balie een aantal opdrachtenkaartjes voor de tentoonstelling Splendid Isolation en ze wil er graag aan beginnen! 
Zo wordt de zoektocht op de website aangekondigd:
In de tentoonstelling ‘Splendid Isolation’ maakten 22 kunstenaars kunst op hun eentje. Soms omdat ze dat wilden, soms omdat het niet anders kon. 
Zet je beste speurneus op en verdwaal tussen hun kunstwerken. Speel het spel dat je aan de balie kan vragen en zoek uit wie er op een onbewoond eiland leefde. 
Stuur je de kunstenaar nog een postkaartje? Alleen zo kan je De Schat van Vlieg vinden!
Het is eigenlijk een redelijk onduidelijke activiteit. De kaartjes die bij de zoektocht horen zijn wel mooi! Spijtig dat ze die niet ook als kaartjes in de museumshop hebben.

Het valt Kek vooral op hoe anders het werk van niet-Europese kunstenaars is! Het is zeker een boeiende tentoonstelling, maar om de twee eerste zalen eens grondig te bekijken zal een tweede sessie nodig zijn. Die zalen hangen vol met kleine werken (A4-formaat) en die zijn niet op 1, 2, 3 gezien. 

De twee werken hierboven zijn van Sheroanawe Hakihiiwe. Een kunstenaar uit Pori Pori, een afgelegen gemeenschap in het Venezolaanse Amazonegebied. Kek vindt het prachtig.
We lopen nog snel even door de installatie van Lydia Ourahmane Barzakh, die na de eerste lockdown haar imboedel uit Algiers naar Europa verhuisde. Doet denken aan het DDR museum in Dresden!
Dan zijn we verzadigd. Kek heeft zin in ‘ergens iets drinken’ of een ijsje gaan eten, maar Lotte wil naar huis! De spelletjes liggen daar allemaal op ons te wachten?
Maar eerst nog door het park en naar de grote schommelbank!


De volgende dag komt Fien ontbijten en gaan we naar Fien haar moestuintje kijken! De tuintjes liggen op het terrein van een oude meubelfabriek midden een huizenblok, en het is daar aangenaam rustig. 

Kom je ook, Fien?

Op de terugweg heeft Lotte ‘een goed idee in haar keeltje’

Thuis is het weer spelletjestijd, maar we gaan vandaag toch een ijsje eten.

‘s Avonds krijgen we nog een huisbezoek!

De laatste dag komen Anna en Remus ontbijten, spelen we nog spelletjes en dan komt mama Lotte ophalen!

Kek blijft nog een nachtje, want we gaan vanuit Gent naar Boy op TAZ in Oostende! Heel spijtig dat Lotte nog te jong is om mee te kunnen …






Standaard
Uitjes

Naar Kemzeke! Kemzeke?

Het bleef lang onder Kek haar radar maar stond nu al een hele tijd op haar verlanglijstje:
de Verbeke Foundation in Kemzeke!
 
Dit valt op de website te lezen
« De Verbeke Foundation is een private kunstsite die geopend werd op 1 juni 2007 door kunstverzamelaars Geert Verbeke en Carla Verbeke-Lens.

Cultuur, natuur en ecologie komen er samen. De ruimte herbergt een indrukwekkende verzameling van moderne en hedendaagse kunst en biedt  als kunstenvrijplaats ook kansen aan jonge kunstenaars.

Met zijn 12 hectare natuurgebied en zijn 20.000 m² overdekte ruimten is de Verbeke Foundation één van de grootste privé-initiatieven voor hedendaagse kunst in Europa.  De loodsen van het vroegere transportbedrijf van Geert Verbeke werden omgebouwd tot unieke expositieruimtes. Eén van de gebouwen werd ingericht  om de uitzonderlijke verzameling collages en assemblages tentoon te stellen. De Verbeke Foundation is in een aanhoudend groeiproces. Kunstenaars kunnen er in residentie verblijven en grotere en kleinere tentoonstellingen wisselen elkaar af, waardoor de foundation er elke dag anders uitziet, zoals een ademend organisme. »

Kek en Viktor dus naar Kemzeke, om de zomervakantie goed in te zetten!
We beginnen met de binnenruimtes en Kek is direct onder de indruk!
 
Het eerst werk is een herinnering aan uit lang vervlogen tijden. 
Toen Kek nog in de lagere school te Emelgem les volgde, kwam er eens een echte kameel op de speelplaats. 
Één voor één mochten de kinderen tussen de bulten plaatsnemen voor een foto.
Reclamestunt van Jacques chocolade …
 













Het is veel, heel veel, afwisselend en ook heel divers, en na anderhalf uur zijn we een beetje verzadigd en gaan we de inwendige mens even een versterkingske aanbieden in de cafetaria.

De soep van de dag laat zich eten, met meneer Verbeke op de achtergrond…


Ook hier overal kunstwerken, tot zelfs in de WC …



En kijk, hier hangt zelfs een bordje bij.
Dát is zeker niet overal het geval in het museum, en is wel lastig.
Ja, we krijgen wel een plattegrond met aanduiding van waar werken zich bevinden,
en dan een code voor de kunstenaar.
Dat is soms moeilijk oriënteren en het is zeker niet volledig.
Maar de twee potten in het toilet zijn dus van de hand van Jeroen Kuster.
Deze meneer maakt ‘nieuwe soorten’ door biologisch materiaal samen te voegen met delen uit kunststof.




De Verbeke Foundation ligt in een domein van 12ha!
Dat is groot, en er is veel te zien!
We raken ook een paar keer gedesoriënteerd, maar gelukkig staan hier wel af en toe bordjes bij de werken. Sommige werken zijn natuurlijk ook bekend!

 


 Al snel komt ‘de serre’ op ons pad!

 


 We zijn blij dat we terug buiten zijn, want de serre is echt warm!

Misschien goed voor alle (exotische) vogels, maar wij kunnen dan niet goed ademen …

 

 Het eerst volgende dat we tegenkomen, is de oude kippenkwekerij, waar nu de collectie collages in te vinden is.

Er is overweldigend veel … een museum in een museum!

 


 Op het domein wandelen betekent van de ene ontdekkingen de andere vallen!



Kek is gewoon aan superordelijke, gedesignde hedendaagse kunst musea.
Dit zit helemaal aan het ander uiteinde van de schaal,
maar het is een geweldige belevenis.
Verbeke zelf vat het zo samen:
« De tentoonstellingsruimte geen oase wil zijn. Onze show is onaf, in beweging, ongepolijst, contradictorisch, slordig, complex, onharmonieus, levend en wars van monumentaliteit. »
 

 

Of dit nog ‘veilig’ is?

De foto’s zijn een kleine selectie uit de paar honderd die Kek maakte.
Nog één ding bij deze al lange post!
Het zegt veel over Verbeke, en Kek kan het enorm appreciëren:
Thijs Van der Linden is hier ook aanwezig met zijn bomen!
In Kek haar post ‘bomen’ kwam hij al eens aan bod.
En kijk, de linde van Nukerke!

 

 En met Thijs zijn drievuldigheidsboom is de cirkel rond.

Kek is terug in de lagere school, waar een of andere non het principe van de Heilige Drievuldigheid uitlegde met drie brandende stekskes, die één vlam kunnen vormen …

 


 Een ding is zeker: dit bezoek is voor herhaling vatbaar.

(En dan liefst met zo’n goed gezelschap en geweldige kaartlezer als Viktor!)
 
 
Standaard
familie, Uitjes, Wandelen/natuur

Naar Taverneux

Kek gaat voor de tweede keer met Gemma en Gilles mee naar de Ardennen.
Het huis ligt deze keer in Taverneux, Houffalize.
Taverneux is een echt boerendorp.
Meer dan een melkautomaat en een koelkast met melkproducten is er niet te vinden.
We verblijven in een ruim Ardens huis, met veel grond, een soort vijver, twee onverzorgde paarden, Johan en Jefke, en een kampvuur plaats!
Het weer is geweldig! Waar we vorig jaar te weinig warme kleren bij hadden, missen we nu een korte broek en een T-shirt met korte mouwen…

We wandelen elke voormiddag en horen op wandel meer Vlaams dan Frans.

De saaie wandeling
De ronde van Houffalize gaat veel over de weg en loopt door Houffalize. 



Miel wil liever meer avontuur op zijn wandelingen, want daar krijgt hij energie van, en zo geschiedt!



De bijna leuke (Lotte), zeer leuke (Emiel) wandeling in Bérismenil

De website van Walloniebelgetoerisme zegt erover:

De afdaling naar de Ourthe zet de toon: deze dag krijgt het etiket ‘sportief’.
In het bos vinden we de site van Cheslé, de natuurlijke vestiging die de Kelten bewoonden in de 6de eeuw voor Christus.
Boomstronken en rotsen maken er een spannende afdaling, en aansluitend zware klim van.

Kek wordt geconfronteerd met haar grenzen, maar de kinderen vinden het geweldig.
Het ís ook een mooie wandeling.
Van de spectaculaire afdaling zijn jammer genoeg geen beelden …


Zie die energie!

De spannende, avontuurlijke wandeling in Achouffe



Omdat we op dag één een paar geocaches op ons pad vonden, en er vraag was naar meer, maakt Gemma een ‘eigen’ caches wandeling rond Achouffe.
We vertrekken in Achouffe richting Mont.
Daar begint een prachtig paadje door speenkruid!
Op punt B houdt het paadje jammer genoeg op.
De weg is weg …
Overal borden “propriété privée”
We sukkelen nog wat verder tussen stekelige meidoorns, maar ook deze sukkeltocht eindigt wegens écht ondoordringbaar. 
We stappen over/kruipen onder prikkeldraad en proberen via verschillende weides een doorgang naar de weg te vinden om onze wandeling aan de andere kant voort te zetten.
Dat lukt, en achteraf is dat natuurlijk wel een leuk avontuur geweest!




‘s Namiddags worden boten gebouwd en te water gelaten,
wordt fris gras gevoederd aan Johan en Jefke,
wordt 4 op een rij gespeeld,
worden ijsjes uit de automaat gesmikkeld op het kerkhof,
wordt hout verzameld voor het avondlijk vuur, 
…

En ‘s avonds doen we kampvuur!

Super leuk is dat,
 en marshmallows roosteren in het vuur …

En ja, ook dit mooie liedje is alweer te snel voorbij…

We krijgen nog een mooie mistige zonsopgang en dan is het inpakken en huiswaarts!



Gelukkig duurt de paasvakantie nog even!
Standaard
cultuur, Uitjes, zee

Een kleine dosis zee: Oostende!

En dan nog helemaal onverwacht eigenlijk.
Een last-minute afspraakje met Zoé en Co op donderdag.

Kek reserveert een kamer in de Glenmore, en krijgt onverwacht een upgrade. 
Wegens te lage bezetting in de Glenmore, worden de gasten ondergebracht in hotel Bero, 
dat ondertussen van dezelfde eigenaar blijkt te zijn.
Ze zal zich van den Bero vooral het immens uitgebreide ontbijt, met champagne herinneren, en de lawaaierige kamerdeuren. In de Glenmore was het rustiger geweest …

De springvloed is hevig! 

‘s Anderendaags is de wind gaan liggen en krijgen we een mooi ochtendgloren!
Op het klein strand zijn wel veel oesterslachtoffers aangespoeld!

We gaan naar Muzee!

Zoé en Ruben willen naar ‘Léon Spilliaert ontmoet Adriaan Willaert’.
Dat is eerder een ontgoocheling. 
De audioguide die we aan het onthaal krijgen, geeft weliswaar uitleg bij heel veel kunstwerken, maar voor de audiofragmenten bij de werken van Spilliaert moet je een QR code scannen en met eigen ‘oortjes’ of koptelefoon luisteren.
Gelukkig staan de fragmenten ook online: luister hier!
Toch een gemiste kans, Muzee! 
Wij zagen niet veel mensen naar Willaert luisteren…


Het is Ada haar eerste museumbezoek! Ze heeft veel om naar te kijken …

Hier bij de Piëta, een van de Spilliaertwerken met luisterfragment.

Maarten Vanden Berghe is voor Kek wel de revelatie van dit museumbezoek!
Eerder dit jaar kon ze al kennismaken met Pinpointing.


Het werk stond voor Beaufort onder de kerktoren in Nieuwpoort.
Het is een aanklacht tegen de snelle, niets ontziende vooruitgang.

Nu is er van zijn werk een overzichtstentoonstelling in Muzee.
De website van Muzee zegt over deze tentoonstelling:

“Het oeuvre van Maarten Vanden Eynde onderzoekt het verband tussen het economische groeimodel en de achteruitgang van de Aarde. De tentoonstelling en publicatie “Gravend naar de toekomst” presenteren zijn praktijk van 2000 tot 2020, een periode waarin veel technologische vooruitgang is geboekt.
… … … 
Intussen is de wereldbevolking en bijgevolg de consumptie en het energieverbruik gestaag gegroeid, wat ons confronteert met de eindigheid van de grondstoffen, extreme weerfenomenen, de overvloed aan afval en het verlies van de biodiversiteit van de planeet.
De kern van deze ontwikkelingen is de superieure intelligentie van de menselijke soort. Vanuit de overtuiging dat we steeds slimmer en beter worden, noemden we onszelf de ‘homo sapiens sapiens’: de dubbel wijze mens. De geologische term voor het tijdperk waarin we ons bevinden, is dan ook gekend als het ‘Antropoceen’, oftewel de periode waarin het effect van de mens op het klimaat en de atmosfeer zodanig groot werd dat het de toekomst van de natuur en de planeet wijzigt en negatief beïnvloedt. Maarten Vanden Eynde reflecteert over die ecologische impact en de fysieke gevolgen die dit zal hebben voor de volgende.”

Overbevolking, overconsumptie, natuurrampen door de klimaatverandering, de niet te stoppen technologische (r)evoluties en al hun gevolgen …
het komt allemaal aan bod in deze tentoonstelling.
We zien een bekwame vakman aan het werk, een echt Homo sapiens, die hopelijk met zijn kunst mensen aan het denken zet!
Ook de (nieuwe) ruimte waar de werken staan is zeer geslaagd.

Exponentiële groei visueel voorgesteld




In plaats van ons ‘dubbel verstandig’ te vinden, maakt de kunstenaar de Homo stupidus stupidus. Met een bekkengordel in plaats van een schedel, schouderbladen als een soort achterpoten, ligt deze creatie middenin de zaal met ‘jachttrofeeën’. 
De voorbije vijftien jaar verzamelde Maarten Vanden Eynde overal ter wereld takken die eruitzien als geweien. Hij wil ­ermee wijzen op onze extreme verzameldrang, die zelfs beschermde soorten niet ontziet.
The gadget
nickname voor de eerste atoombom
The last human
Material matters
een reeks wandplaten over chemische elementen
Meer werk van Vanden Eynde is te ontdekken op zijn website!
Kek heeft spijt dat ze hier niet met Viktor is komen kijken.
De tentoonstelling loopt nog tot 16 januari 2022: niet veel tijd meer om te gaan kijken dus!
Wij sluiten af met een wandelingske op de oude pier!

De zee is onwaarschijnlijk rustig, en de strekdam ziet zwart van het volk…
En dan is het genoeg geweest voor Ada, zoveel indrukken …

Voor Kek was het een kleine, maar bijzondere dosis Oostende.
En kijk! Dat Cordal mannetje in de Langestraat, waar we eens lang naar zochten en niet vonden, 
ineens valt Kek haar blik er op.

Standaard
Uitjes

Naar Ieper

We gingen naar Ieper, 
voor Spinvis, 
tickets gekocht, hotel geregeld …

Tot de dag voor het concert heerst er grote onduidelijkheid of het uitje al dan niet zal doorgaan. Dankzij de 
on-maatregelen van onze regering na het overlegcomité van vrijdag 3 december, kunnen we toch gaan.
Voor Kek is het met gemengde gevoelens.
 Enerzijds wil ze er graag bij zijn, anderzijds levert zo’n uitje wel weer wat risicocontacten op.

Kek is eigenlijk nog nooit in Ieper weest, in elk geval niet bewust.
En het is best raar om er te zijn, een stad die nagenoeg bestaat door WOI …

Omdat we ‘s avonds om 20u in Het Perron moeten zijn, moeten we de ‘last post’ missen. Maar we gaan dan toch eens langs de plaats van dat gebeuren …
We wandelen langs de Menenpoort en verder over de vestingmuur naar een van de oorlogskerkhoven.
We passeren ook nog verschillende andere gedenkmonumenten.
En kijk! Na een voormiddag regen en mist, krijgen we nog wat zon!







Omdat het vroeg donker is en het concert maar om 20:15 begint, gaan we nog iets drinken.

Het Boerenhol, achter de lakenhalle, is getipt door Kek haar broer, maar blijkt niet open te  zijn.
Bazaar is dat wel. Een indrukwekkende bierkaart hebben ze daar!

We gaan eten in een Thais restaurant, dat we niet direct zouden aanbevelen: alle groenten zijn diepvriesgroenten en de gerechten zijn vooral heel zout!

En dan is er Spinvis!
Met Lien naar Spinvis is altijd geweldig, en dus beslist Kek dezelfde avond nog om ook in CC Mechelen mee te gaan …
Het heeft wat tijd gekost voor Kek om Spinvis te leren appreciëren, en niet alles is even fantastisch, maar het plezier van muziek maken bij de bandleden maakt veel goed.
Het helpt ook dat je al wat liedjes kent, en dan is het zeker ontspannend om gewoon onder te duiken in Spinvis zijn spinsels.
De meeste concerten in Nederland zijn momenteel afgelast, maar in Belgische zalen komen ze nog met hun theatertoer.

Omdat de reis terug via Gent loopt, gaan we nog even bij Remus langs, en in de Bourgoyen wandelen!

Olijk en vrolijk!


Standaard