48u in Oostende

Oostende, zondagochtend op de dijk:

oranje mannetjes (neen, geen Jaunes) die de straten terug afvalvrij rapen,

Aziatische vrouwen op slecht afgestelde brommertjes,

hondjes die worden uitgelaten,

meeuwen, wind en de zee,

en verder alles rustig!

Zo eindigt Kek haar Oostendetrip waarvoor de aanleiding het optreden van Stef Kamil Carlens in de Grote Post was. Kijk hier!

Omdat Kek (en Margot) nog altijd de Crystal Ship editie 2022 moeten ontdekken, wordt er een dagje aangeplakt!

Na een stormachtige dag, waar je bijna weggeblazen werd op de dijk, krijgen we een nagenoeg windstille en meestal zonnige dag voor onze Crystal Ship exploratie!

Zoals de vorige jaren is het weer een divers aanbod van werk van internationale kunstenaars.

We beginnen op de Oosteroever, Bredene zeg maar.

Daar zijn twee nieuwe werken gekomen, waardoor er -jammer genoeg- twee vorige overschilderd zijn. Dat begrijpen wij niet goed. Er zijn nog zoooooveeeeeel muren in Oostende.

Dit werk op de muur van De Spui, is van de Argentijnse Franco Fasoli.

Zowaar een kleurrijk tafereel dat ons meer aanspreekt dan de ‘stoelen’ uit een vorige editie.

De Amerikaan Axel Void overschilderde zijn eigen werk.

We zien nu het behangpapier van Antoinette, een buurtbewoonster.

Of het de bedoeling is dat de verf zo sterk uitgelopen is?

We denken van niet, maar weten het ook niet!

Wel spijtig…

Met de veerboot gaat het terug naar Oostende stad!

Alex Senna schilderde deze man, en zijn schaduw. Wij vinden het eerder een vrouwelijke figuur, maar misschien komt dat doordat we de schaduw eerst als het lange haar van de persoon zagen?

Op de muur van de brandweerkazerne heeft de Portugese Aheneah met achttienduizend schroeven en veel draad, dit ‘borduurwerk’ gemaakt. Het hangt te hoog om een goeie detailfoto te maken. Kek had graag de draden eens van dichterbij bekeken.

De neerstortende vredesduif van het Israëlisch collectief Fingaz.

Het is niet het mooiste werk van de nieuwe reeks, maar wel toepasselijk voor deze tijd…

Deze ‘digitale noise’ verwijst naar het beeld dat ontstaat bij het inzoomen op digitale foto’s.

Ampparito is de Spaanse kunstenaar die dit maakte.

Bij dit werk zou het geweldig zijn om in een soort van time lapse de wording te kunnen volgen.

Iñigo Sesma uit Baskenland, Spanje, schilderde dit mysterieuze realistische tafereel. De foto is tegen licht gemaakt, dus het werk komt niet volledig tot zijn recht! Op de website van Crystal Ship staan betere foto’s…

De inwendige mens wordt versterkt in de Grote Post, waar ze voor de veggie maand op hun menukaart een heel blad met vegetarische en zelfs vegan gerechten hebben!

Het is in de Grote Post dat Margot ontdekt dat Kek niet alle werken van 2022 op het stadsplan heeft aangeduid.

We moeten dus nog op pad, en het is niet dichtbij…

Richting Ensorinstituut dus!

Nog voor we een eerste werk van Crystal Ship zien, ontdekken we op de speelplaats van het Ensorinstituut deze twee werken. De school is toe, dus de foto’s zijn genomen van op straat en door een gat in de poort. Wel fijn zo’n werken op een speelplaats!

Weer een overschilderd werk!

Dit stilleven is van de Poolse Bezt.

Volgens de folder is dit stilleven een eerder atypisch werk van de kunstenaar.

Met deze muurschildering in de kleuren van de Oekraïense vlag, wil de Amerikaanse met Oekraïense roots Maya Hayuk, aandacht vragen voor de slachtoffers van de oorlog.

Ook hier uitgelopen verf, maar zeker zo bedoeld, denken we.

Ook hier was vroeger een ander werk te zien…

De Belgische Adele Renault schilderde deze frisgroene bladeren op een muur in de Frère Orbanstraat.

Hieronder tot slot nog een werk uit de editie 2021!

We hadden het toen niet bekeken, dus …

Het is van Jacoba Niepoort, een Deense.

Ooit moeten we eens langs alle werken wandelen!

Om ze nog eens te zien voor ze misschien overschilderd worden, maar ook gewoon als overzicht.

Het begint daar in Oostende een indrukwekkende collectie te worden:

71 grote werken en dan nog de interventies van ondermeer Jaune, Helen Bur, Cordal, Mieke Drossaert…

En kijk: de volgende editie wordt al aangekondigd!!!

cultuur

Finis terrae aan het Mechels plein

Twee inschattingsfouten maakte Kek:

– de locaties aan het Mechels plein openen pas om 11 u

– een locatie (Ackermans & van Haaren) is niet open op een zondag.

Ze is drie kwartier te vroeg ter plekke.

Maar het komt helemaal goed …

Na wat rondgehangen te hebben om de 2 etalages te bekijken die bij Finis terrae horen,

ziet ze iemand binnengaan bij de Galerie Geukens & De Vil!

Kek volgt de dame, en mag zowaar al binnen.

Een groot voordeel dus om zo zonder andere mensen de werken te kunnen bekijken!

Het opvallendste werk in de galerij, is het kamerbreed en -hoog

The revelation of Mat.Ur, an apocalypse of many

van Joris Van de Moortel.

De dag des oordeels, dus, met zeer veel detail geschilderd.

Deze berg zand is van Laure Prouvost. 4 step Shoven wil doen nadenken over onze voorgeschiedenis en onze relatie tot de natuur.

De houten Windswept van Els Dietvorst

Silent force, Red caress is een in situ installatie van Otoborg Nkanga. Er zijn kaartjes met de tekst te koop, maar Kek heeft weer geen cash bij…

Design for a raw iron Fence (2022) is van Ruben Bellinkx.

Het is een van de werken in de kleinere ruimte, die aan de COVID-tijd herinneren.

Een klein werkje van Francis Alÿs

Huispijn van Walter Swennen dateert al van 2017 maar past wel in het solitudegevoel van de Coronatijd

Er is nog meer te zien in de Galerij, maar deze werken deden iets met Kek…

En dan komt de suppoost voor de locatie Mechelse steenweg 8 haar spullen ophalen, en kan Kek ineens meelopen! Weer een locatie helemaal privé bezoeken!

In een eerste zaal vinden we de reeks Elegy van Jan Van Riet. Elegy gaat over oorlog, en specifiek over het beleg van Leningrad.

De beelden staan apart, maar geven in hun totaliteit een beeld van de ellende, de gruwel, maar ook van de kleine lichtpuntjes en de hoop zoals die er in oorlogstijd zijn.

De overzichtsfoto is van de website van Finis terrae gehaald.

In de twee andere ruimtes zien we werk van acht vrouwelijke kunstenaars die de grenzen verkennen die nog steeds in onze maatschappij bestaan.

Please talk softly – Lisa Ijeoma

Beside ourselves – Stevie Dix

Rose water Sun-King’s Delight – Nadia Naveau

De laatste halte, het is ondertussen 11u geworden en dus zal de blauwe poort open zijn, is de Hortus Conclusus, de tuin van de Sint-Joriskerk. Hier is geen kunstwerk te zien, maar de tuin is een beetje een kunstwerk op zich. De tuinarchitect was Ronald van der Hilst.

Finis terrae gaat zijn laatste week in! Kek vond het zeer de moeite.

Het was ook interessant om de kerkelijke tuinen te bezoeken, zelfs al is er in de wintertijd niet erg veel te zien.

Een persoonlijke top drie zou er zo kunnen uitzien:

Het werk van Sofie Muller uit de vorige post,

Storm op zee van Thierry De Cordier (ook uit de vorige post)

en Jan Van Riet zijn serie over oorlog.

Kek kijkt al uit naar een volgende editie!

cultuur

Finis terrae

Het was al februari toen Kek de tip kreeg van een cultuurwandeling in Antwerpen.

Een beetje informatie opgezocht, en jawel, echt een Kek-event!

Het kunstparcours is een vervolg op Ecce homo (2017), en wordt weer getrokken door de galerie Geukens De Vil.

De lijst deelnemende kunstenaars is veelbelovend.

In een eerste sessie komt de cluster rond de kathedraal aan de beurt.

Kek start haar bezoek in het Plantin-Moretusmuseum.

Al in de eerste zaal wordt ze door de reeks van Sofie Muller, Fungus anatomicus, geboeid.

Zwammen, maar dan met een twist naar

delen van het menselijk lichaam …

De teenslippers van Philip Aguirre confronteren ons met de westerse wegwerpcultuur.

De ijle weefsels van Elise Peroi zijn prachtig.

De betekenis in het Finis terrae verhaal kan Kek niet zo goed vatten.

De meteoriet bij de kathedraal is indrukwekkend!

Het werk is van Marius Ritiu.

Het is ook een unieke gelegenheid om eens in de tuin van de kathedraal te komen. Kek wist zelfs niet dat er een tuin was.

Grappig hoe die mededelingen op de poort van de tuin geplakt zijn!

In het Rockoxhuis zijn ze mee met hun tijd. Op een iPad die zelf registreert in welke zaal je bent, krijg je een overzicht van alle in de zaal aanwezige kunstwerken. Je hoeft ze maar aan te klikken om wat uitleg te krijgen.

In een van de eerste zalen valt de kleurrijke tafel met de vogeltjes in hun sarcofaag op!

Het werk is van Charles Degeyter.

Het gaat over rituelen, die toch ook in deze tijd nog veel betekenis kunnen hebben.

Thierry De Cordier heeft een monumentale storm op zee geschilderd!

Het mediterraan landschap van Ben Sledsens is een impressie van het aards paradijs, zoals de kunstenaar het zich voorstelt.

Het werk hangt tussen landsschapsschilderijen uit de 15de en 16de eeuw.

De laatste mens van Maarten Vanden Eynde zag Kek al eens in Muzee, toen Maarten daar een solotentoonstelling had.

In de Pandstraat is er nog werk van Frederik Lizen te zien.

Kek hoopt de cluster rond het Mechels plein nog te kunnen bezoeken voor het einde van Finis terrae (26 februari)

En ja, er is veel meer te zien dan de hierboven getoonde werken!

Kijk maar op de website van Finis Terrae.

In het museum Plantin-Moretus is ook nog heel even de tentoonstelling van Philip Aguirre te zien. Ook die is de moeite!

cultuur, Uitjes

Al doende leeft men!

Dat zei, of schreef, een vriendin eens in volle Coronatijd.

Kek moet vaak aan dat zinnetje denken.

Telkens ze het typt, corrigeert de spellingchecker wel leeft in leert.

Wat ook niet fout is natuurlijk, maar het ‘leeft men’ is toch wel een heerlijke vondst.

Toepasselijk in een Corona-lockdown, maar ook in het gewone leven.

2023 is wat dat ‘leven’ betreft al goed ingezet:

In beweging blijven en ontdekken,

geen grote dingen, wel soms grootse dingen,

dingen waar de geest van opengaat,

die verwondering en bewondering opwekken.

Het uitje naar Den Haag is bijvoorbeeld kort, maar zeer geslaagd! Zie hiervoor vorige blogs!

De twee voorstellingen die Kek in de Singel meemaakte, zijn de moeite!

The Sacrifice van en met Dada Masilo is adembenemend mooi.

Kek snapt de taal van dansers vaak niet zo goed, maar deze voorstelling is bijzonder sprekend. Ontroerend ook.

Na de voorstelling ziet de wereld er even helemaal anders uit!

Als die nog eens in het land zijn, dan gaat Kek er zeker weer heen.

Wie een idee wil: er zijn verschillende opnames te vinden op het internet.

Deze foto’s komen van de website van De Singel!

Een paar dagen later is er In Deep Silence, het herdenkingsconcert voor Wim Henderickx, met muziek van Wim.

Vooral het slotnummer Revelations met sopraan Elisa Soster is prachtig.

Hier is een opname van Revelations uit 2017.

De minutenlange staande ovatie, en applaus van alle muzikanten op het podium is pakkend!

Kek is blij dat ze geweest is, want het is soms een overwinning om ‘s avonds nog buiten te komen.

Opmerkelijk feit van die avond: de Antwerpse schepen van cultuur, Nabila Ait Daoud komt speechen. Eigenlijk haar blad aflezen… van durven gesproken!

En dan komt Brugge!

De aanleiding voor Brugge is Entrecote, het tweede deel van de reeks over macht van Liesa Van der Aa. Het wordt eindelijk nog eens uitgevoerd en dat kan Kek niet laten liggen.

Entrecote is (weer) geweldig: sprankelend, wervelend, grappig.

Jammer dat de zaal maar amper voor de helft gevuld is.

Het Brugse publiek is echt wel enthousiast, maar Kek denkt dat het toch fijner is om voor een volle zaal te spelen?

In 2024 is Entrecote nog geprogrammeerd voor Gent en Kortrijk!

Een trailer is hier te vinden.

In het Sint-Janshospitaal loopt de tentoonstelling Oog in oog met de dood.

De tentoonstelling is opgebouwd rond het werk ‘De dood van Maria’ van Hugo van der Goes.

De hernieuwde Museumpas wordt voor het eerst gebruikt.

De film over de restauratie van het doek is leerrijk.

Het werk zelf is -alhoewel niet Kek haar lievelingsstijl- prachtig, de kleuren zijn intens en de details overweldigend!

Spijtig dat een aantal interactieve displays en een audio-installatie niet werken.

Verbazing bij de suppoost als Kek het gaat melden.

Een tiental minuten later twee techniekers, die het niet kunnen oplossen …

In de namiddag gaat Kek nog naar Close van Lucas D’Hondt.

Zalig om nog eens naar een film te gaan in de Lumière.

Zo veel goeie films die daar geprogrammeerd staan …

Op haar omzwervingen door Brugge komt Kek niet geheel toevallig langs de Carmel.

Ze ziet de poort naar de tuin openstaan en heeft gelukkig haar stoute schoenen aan.

Het is triest hoe die mooi verwilderde tuin ‘opgekuist’ wordt. Enkel de grote bomen en hier en daar een geselecteerde struik mogen blijven.

De renovatie van de Carmel is in handen van Istoir en wil het authentieke karakter behouden, met hedendaags comfort.

Het authentieke karakter is toch net het sobere, eenvoudige?

Zo stellen ze het zelf voor op hun website:

De nieuwe wooneenheden zullen dankzij een samenspel van licht, ruimte en het behoud van de hoge plafonds een brug slaan tussen het rijke verleden van het klooster en een toekomst waarin stijlvol, comfortabel en duurzaam wonen aan de orde zijn.

Om een drukke week af te sluiten, is er nog de opstartvergadering van de jaarlijkse Paddenoverzetactie van Natuurpunt in Schilde!

De overzetactie gaat van start op maandag 30 januari.

Voor alle info erover:

hier is het te doen.

cultuur, Uitjes

Twee halve dagen en een hele: musea in Den Haag. Deel 3: het Fotomuseum

De laatste dag gaan we naar het Fotomuseum van Den Haag.

Omdat het pas om 11 u opent, hebben we nog tijd om een en ander te bekijken op onze wandelroute erheen.

De verborgen kerk in de Juffrouw Idastraat blijft deze keer verborgen, maar we vinden wel een mural van het parelmeisje en ontdekken een nieuw hofke.

We passeren prachtige oude paardenkastanjes,

en het vredesmonument, waar we ons een beetje schamen voor de Belgische bijdrage.

Het Fotomuseum ligt naast het gemeentemuseum, waar ze slimme eenden verwachten.

We zien een jonge ekster verdrinken,

Doppe is net te laat om hem te redden.

Er lopen in het Fotomuseum twee tentoonstellingen.

We beginnen bij Judith Joy Ross en de tentoonstelling Portretten van Amerika.

(Nog tot 26 maart)

Hieronder een van de foto’s die er ook uitvergroot was.

Kek houdt vooral van haar portretten van kinderen en jongeren.

Ook de reeks over haar ouderlijk huis in verval is erg mooi en sprekend.

De tweede tentoonstelling heet Vrij Belangrijke Foto’s, van W.F. Hermans

Kek houdt wel van zijn vreemde ideeën over onderwerpen voor een foto!

Deze tentoonstelling is ondertussen afgelopen.

Daar in Den Haag herinnert Kek zich trouwens dat ze een paar maand geleden in boekhandel Limerick in Gent de collectie typemachines van W.F. Hermans zag!

Als je er ooit komt (het is op wandelafstand van het station) helemaal achteraan in de winkel is er een klein kamertje waar ze opgesteld staan!

We sluiten ons verblijf af met een lekker maal in SLA!

Andere eetadressen waren deze keer

De JUNI

De Zèta

The Leaf

Op onze wandeling in de voormiddag passeerden we de Vegan Pizzabar in de Molenstraat.

Weer een reden om nog eens terug te keren…

cultuur, Uitjes

Twee halve dagen en een hele: musea in Den Haag. Deel 2: Museum Voorlinden

Wie eens een keer naar Voorlinden geweest is, keert er terug.

Dat vinden wij, tenminste …

Voor Kek is het enige minpunt aan het museum zijn bereikbaarheid.

Met de auto is eigenlijk bijna de enige optie, want openbaar vervoer is duur, ingewikkeld en gaat ook niet tot dicht bij het museum.

Wij gingen dan ook de vorige keren te voet van Den Haag centrum, door het Haagse bos.

Een wandeling van ongeveer 1u30.

Omdat het deze keer behoorlijk hard regende, en daarbij nog stevig waaide permitteerden we ons deze keer een taxi.

Het museum is nog niet open als we aankomen, dus kunnen we het eens van alle kanten bekijken … en al een eerste werk van Guiseppe Penone ontdekken.

We zijn bij de eersten om binnen te gaan en dat geeft ruimte om de werken van Guiseppe Penone goed te kunnen zien, en ruiken, en voelen.

Guiseppe Penone is een Italiaanse arte-poverakunstenaar, die vooral geïnspireerd wordt door de natuur.

Om het met zijn eigen woorden te zeggen: ‘De boom is een spectaculaire schepping omdat elk deel van de boom essentieel is voor zijn bestaan. Het is de perfecte sculptuur.’

De tentoonstelling is er vooral een om je te verbazen en je te verwonderen en om te bewonderen.

Detail met de doornen van de acacia:

Een zaal met wanden vol theebladeren in kooien en twee bronzen vergulde lauriertakken

Spazio di luce

Bronzen afgietsels van een boom met vergulde binnenkant

In dezelfde zaal een muurtekening met in het midden het vel papier met de vingerafdruk van Penone, het uitgangspunt van dit werk

Sculpturale di linfa

We trekken onze schoenen uit om de aderen op de marmeren vloer beter te voelen.

De wanden zijn opgebouwd uit plantaardig gelooid koeienleer.

Het werk is gemaakt voor de Biënnale van Venetië van 2007.

Naast Guiseppe is er (nog tot 24 september 2023) de tentoonstelling Tot hier en verder.

Hier is een selectie werken te zien die mogelijk een antwoord bieden op de vraag ‘Hoe kunnen we een hoopgevend beeld voor de toekomst geven?’.

Isla van Yoan Capote

De zee, voor veel Cubanen het uitzicht op de hoopgevende horizon, wordt hier vorm gegeven met meer dan 220 000 vishaken.

A spoken poem in a battle van Shilpa Gupta

Vitrine met glazen flesjes waarin verzetsgedichten werden uitgesproken.

De titels staan op de flesjes.

Tiger, Tiger, Tiger van Ai Weiwei

Een tapijt van bodems van flesjes en schaaltjes uit de Ming-dynastie.

Op de bodem handgeschilderde tijgers in zeer veel stijlen.

Trans-For-Men 8. (Fibonacci) van Alicja Kwade

Door de dubbele spiegels zie je al lopend naast de rij stenen, de stenen als het ware transformeren.

Fatigues van Tacita Dean

Hoe je met krijt op schoolbord zo iets prachtig kunt maken,

daar valt Kek haar mond van open!

In die zaal zijn zo vier gigantische krijtborden gevuld met bergachtige landschappen.

Naast de twee tentoonstellingen zijn er nog de Highlights van Voorlinden.

Zoals de mini-liftjes van Cattelan

Open Ended van Serra

Het levensechte paar van Mueck

Het zwembad waar je onder water kan lopen van Erlich

En nog heel wat meer, maar Kek wil niet in herhaling vallen.

In 2019 en 2020 kwamen ook al highlights aan bod!

cultuur

Shin Hanga in Brussel

Wie Japan zegt, zegt verfijning.

In de traditionele kunstvormen, de prenten en het lakwerk, is die verfijning overweldigend.

Tel daarbij het eeuwenlang gerijpt vakmanschap op en het resultaat benadert de perfectie!

Momenteel loopt in het Brussels Museum voor Kunst en Geschiedenis de tentoonstelling Shin Hanga, letterlijk vertaald Nieuwe Prentkunst.

Er zijn meer dan 300 prenten tentoongesteld.

Niet alleen nieuwe prenten, van begin 20ste eeuw (Shin Hanga dus), maar ook oude prenten zijn er in te zien!

Want ja, vóór Shin Hanga was er Ukiyo-e of “prenten van een vliedende wereld”.

Vanaf midden 18de eeuw raakte Ukiyo-e ook in Europa bekend.

Een van de bekendste kunstenaars van toen is Hokusai,

en zijn “Grote golf” is allicht zijn bekendste werk

Midden negentiende eeuw kwam Japan meer en meer in contact met het Westen, en dus ook met ondermeer fotografie. Hierdoor raakte Ukiyo-e een beetje op de achtergrond.

In het begin van de twintigste eeuw kwam dan de uitgever Watanabe Shõzaburõ met zijn nieuwe prenten! Een van de eerste kunstenaars waar hij mee samenwerkte was de Oostenrijkse Fritz Capelari.

De thema’s in de nieuwe prenten zijn niet anders dan die in de oude prenten: mooie vrouwen, landschappen, kabuki-acteurs en bloemen en vogels!

Ook de eeuwenoude techniek wordt minutieus toegepast. En daarbij is letterlijk alles van belang! Het soort papier, de behandeling van dat papier, het hout waaruit de woodblocks gesneden worden, de gereedschappen waar in het hout mee gekerfd wordt, de pigmenten die gebruikt worden voor de kleuren op de prenten …

In veel prenten merken we de fascinatie voor de maan.

Ook sneeuw en regen zijn goed vertegenwoordigd in de natuur- en landschapsprenten!

Om af te sluiten nog deze prent, waarbij de zorg voor oude en/of speciale bomen getoond wordt. De eerste keer dat Kek in Japan kwam (1986) viel het haar op hoe bomen daar gekoesterd worden…

Nu is er natuurlijk opnieuw een beetje druk om toch nog eens naar Japan te gaan …

Jullie kunnen nog tot 15 januari deze prachtige prenten gaan bekijken in het

Brussels Museum!

cultuur

Weer naar Verbeke!

Écht waar, Kek ging voor de tweede keer in amper 5 maand tijd naar de Verbeke Foundation in Kemzeke!

De eerste keer is beschreven in deze post!

Ondanks dat het nog zo kort geleden is, is alles nog even fascinerend en inspirerend!

Het geheel mag dan ‘lichtelijk’ chaotisch overkomen, de thema’s zijn stilaan duidelijk!

Bio- en ecokunst, collages, experimenteel en hedendaags werk, recyclage …

Verbeke adopteert graag grote werken, zoals recent de WC-rol die vroeger bij het Gentse designmuseum stond. Die ligt nu ergens op het domein te wachten om ingericht te worden als slaapplaats! Want ja, het is mogelijk om op het terrein van de Verbeke Foundation te overnachten.

Kijk maar:

in de CasAnus

of in de Blob VB3

en binnenkort allicht in de WC-rol.

Het eerste wat opvalt bij het binnenkomen in de grote hal is:

Panamarenko is ‘terug’.

En verder worden er nieuwe ontdekkingen gedaan, of alleszins zijn er werken die nu meer in detail bekeken worden.

Kek is blij een aantal installaties nog eens terug te zien.

Die rode flap die er normaal gewoon statisch bijhangt,

draait ineens even heel zwierig rond!

We waren er op het goeie moment …

We nemen onze tijd om de muur met de selectie “Sans dieu, sans maître, sans roi et sans droits” eens grondig te bekijken.

En we ontdekken dit “werk in evolutie”! Het wordt dagelijks besproeid met suikerwater zodat de schimmelontwikkeling op het doek het werk vorm geeft.

(Best niet aan ruiken…)

Veel inspiratie voor artistieke knutselactiviteiten, zowel in het hoofdgebouw als in de tentoonstellingsruimte met de indrukwekkende hoeveelheid collages

‘Dieren’ uit fruit- en groentenpellen

De witte strepen komen door de belichting in combinatie met beschermend glas.

En met het mooie herfstlicht genoten we nog eens extra van de buitenruimte!

Ook daar nog nieuwigheden ontdekt…

wat niet moeilijk is omdat de tuin een echte doolhof is.

Dit zal zeker Kek haar laatste bezoek niet geweest zijn!

We waren er om 11u en zijn vertrokken rond half vijf,

met het gevoel dat er echt nog heel wat te beleven viel.

Op een dag eind november is het natuurlijk al vroeg donker.

Volgende afspraak in de lente, voor weer eens een onderdompeling in deze geweldige verzameling!

cultuur, familie

Het Kröller-Müller Museum in het park De Hoge Veluwe

Tijdens onze midweek in De Veluwe, brengen we ook een bezoek aan het Kröller-Müller Museum. De verwachtingen zijn hoog gespannen!

Vermits het museum zich middenin het Nationale Park De Hoge Veluwe bevindt, moet er eerst al entrée betaald worden voor het park.

Drie volwassenen, jaja Viktor telt als volwassene, en twee kinderen en een auto: 53€!

Dat is even slikken, want ook voor het museum moet nog eens betaald worden…

Het mag dan wel een bijzonder museum, op een bijzondere lokatie zijn, toch is dat niet echt een democratische prijs.

Helene Müller zal allicht iets anders voor ogen gehad hebben toen ze het museum en haar kunstverzameling achterliet ‘voor het Nederlandse volk’.

De architect van het oudste deel (1938) van huidige museum was Henri van de Velde.

Maar het had heel wat voeten in de aarde voor het museum er kwam…

Op deze tijdlijn is dat allemaal te volgen.

Ook de uitbreiding van het museum met een beeldenzaal (Henri van de Velde-1953) en de bouw van de moderne vleugels (Wim Quist-1971 en 1977) worden er uitgebreid behandeld.

Helene Müller was duidelijk een bijzondere vrouw: geïnteresseerd in natuur en in kunst!

We zijn goed op tijd en gelukkig is er buiten ook al een en ander te zien!

Monsieur Jacques door Oswald Wenckebach, 1955

Het beeld heeft ook op de Wereldtentoonstelling van Brussel gestaan in 1958.

In Rotterdam staat er ook een afgietsel van Monsieur Jacques.

De laatste 5 minuten duren erg lang, maar eindelijk zien we dat de suppoosten dan toch alles in gereedheid beginnen te brengen …

In de twee eerste zalen is werk van Kloosterboer te zien.

Wij vinden het maar raar, zelfs met de uitgebreide uitleg erbij.

Dan volgt een zaal met beeldhouwwerken.

Onze Giacometti poseert bij het beeld.

Kek zag ooit in Den Haag een overzichtstentoonstelling Breitner versus Israels.

En kijk, ook hier werk van Israels, dat dan toch al van verre herkend wordt.

Mata Hari van Isaac Israels

Winterdag – Xavier Mellery

Landschap bij Montfoort zomer 1909 – Leo Gestel

Zelfportret 1953-54 – Charley Toorop

Les Rôdeurs van Jan Toorop

Door dat laatste werk is Lotte heel geïntrigeerd!

En boven Les Rôdeurs staan foto’s van een aantal werken die Kek wel bijzonder vindt.

En dan is er natuurlijk de collectie Van Gogh!

De uniforme kaders van de werken zijn nogal zwaar uitgevallen…

Helene Kröller-Müller kocht als eerste werk van Van Gogh De Bosrand, in 1908.

Daarna volgden er nog zeer veel! Helene was een grote fan van Vincent van Gogh!

Bosrand augustus-september 1883

Portret van Joseph Roulin februari-maart 1889

In een brief aan zijn broer Theo schreef Vincent over de postbeambte Joseph Roulin waarmee hij bevriend raakte.

Hij typeert hem als

“ een man die niet bitter, niet somber, niet volmaakt, niet gelukkig, en ook niet altijd onberispelijk eerlijk is. Maar zo’n goeierd, zo wijs en zo gevoelig, en zo gelovig.”

Wie geïnteresseerd is in de volledige collectie werken van Van Gogh van dit museum, kan terecht op de website van het Kröller-Müller!

Het zijn er heel wat …

We wandelen nog door de nieuwe vleugel waar vooral grote installaties te zien zijn.

Opposites of white 2006-2007, Roni Horn

Massief gegoten zwart en kleurloos glas

Lotte demonstreert met een slecht werkend penseel haar tekenkunst!

We eten een lekkere soep in restaurant Monsieur Jacques, de kinderen een (koud) worstenbroodje met een warme chocomelk mét slagroom, en dan zijn we klaar om de beeldentuin in te duiken!

De beeldentuin werd in 1961 geopend. Er staan op de 25ha ongeveer 160 beelden.

Een kleine selectie:

Time will tell – Julieta Aranda

Gelaat (en profil) – John Rädecker

Backsteinskulptur – Per Kirkeby

View – R.W. van de Wint

Sculpture flottante, Otterlo – Marta Par

Le jardin d’émail – Jean Dubuffet

Jammer genoeg was deze ‘tuin’ gesloten sinds 1 november. Maar je kunt er dus wel degelijk over lopen.

Kijk hier!

Needle tower – Kenneth Snelson

Amphithéâtre – Marta Pan

Battery for five fingers – Jan van Munster

We wandelen nog naar het Sint Hubertus jachthuis.

Hier woonde het echtpaar Kröller-Müller.

Voor het vertrek naar huis op vrijdag, moet er nog een foto gemaakt van Emiel zijn kamp.

En kijk, er staan ineens twee ‘monsieurs Jacques’ voor de deur…

cultuur, familie, Uitjes, Wandelen/natuur

Naar De Veluwe

Het moet geleden zijn van eind jaren 70, of misschien 1980, dat Kek nog eens in De Hoge Veluwe kwam.

Het Kröller-Müller Museum was er toen niet van gekomen, dus nu moest dat zeker!

In de herfstvakantie gaat het dus, met Gemma en Viktor, Miel en Lotte naar Hoenderloo voor een midweek in een huisje op de Miggelenberg!

Na aankomst -het huisje is maar toegankelijk vanaf 16u- is er nog wat tijd om het domein te verkennen: de speeltuin, het zwembad, de parkshop…

De eerste wandeling ‘s anderendaags, gaat naar een wildobservatiescherm, waar we jammer genoeg geen wild kunnen spotten.

Langs de paden zijn er wel veel sporen van everzwijnengewoel.

Het is een mooie wandeling door herfstig bos en open vlaktes!

Met af en toe een klimboom, een heuvel om af te rennen, en dan nog paddenstoelen met de kleur van Miel zijn schoenen, hebben ook de kinderen voldoende afwisseling!

Jammer dat Kek alleen “saaie koeken” meeheeft als snack.

Na de middag gaat het (nog eens) richting speeltuin, en wordt er gezwommen.

Dag 2 wordt er “weer” gewandeld…

Om de pil wat te verzachten kiest mams als doel een survival parcours in het Hoenderlose bos!

Het parcours wordt jammer genoeg niet meer onderhouden, zodat sommige installaties niet langer bruikbaar zijn. Er zijn best uitdagende oefeningen bij.

Miel toont weer eens dat hij eigenlijk een zeer lenig en pezig kereltje is!