48u in Oostende

Oostende, zondagochtend op de dijk:

oranje mannetjes (neen, geen Jaunes) die de straten terug afvalvrij rapen,

Aziatische vrouwen op slecht afgestelde brommertjes,

hondjes die worden uitgelaten,

meeuwen, wind en de zee,

en verder alles rustig!

Zo eindigt Kek haar Oostendetrip waarvoor de aanleiding het optreden van Stef Kamil Carlens in de Grote Post was. Kijk hier!

Omdat Kek (en Margot) nog altijd de Crystal Ship editie 2022 moeten ontdekken, wordt er een dagje aangeplakt!

Na een stormachtige dag, waar je bijna weggeblazen werd op de dijk, krijgen we een nagenoeg windstille en meestal zonnige dag voor onze Crystal Ship exploratie!

Zoals de vorige jaren is het weer een divers aanbod van werk van internationale kunstenaars.

We beginnen op de Oosteroever, Bredene zeg maar.

Daar zijn twee nieuwe werken gekomen, waardoor er -jammer genoeg- twee vorige overschilderd zijn. Dat begrijpen wij niet goed. Er zijn nog zoooooveeeeeel muren in Oostende.

Dit werk op de muur van De Spui, is van de Argentijnse Franco Fasoli.

Zowaar een kleurrijk tafereel dat ons meer aanspreekt dan de ‘stoelen’ uit een vorige editie.

De Amerikaan Axel Void overschilderde zijn eigen werk.

We zien nu het behangpapier van Antoinette, een buurtbewoonster.

Of het de bedoeling is dat de verf zo sterk uitgelopen is?

We denken van niet, maar weten het ook niet!

Wel spijtig…

Met de veerboot gaat het terug naar Oostende stad!

Alex Senna schilderde deze man, en zijn schaduw. Wij vinden het eerder een vrouwelijke figuur, maar misschien komt dat doordat we de schaduw eerst als het lange haar van de persoon zagen?

Op de muur van de brandweerkazerne heeft de Portugese Aheneah met achttienduizend schroeven en veel draad, dit ‘borduurwerk’ gemaakt. Het hangt te hoog om een goeie detailfoto te maken. Kek had graag de draden eens van dichterbij bekeken.

De neerstortende vredesduif van het Israëlisch collectief Fingaz.

Het is niet het mooiste werk van de nieuwe reeks, maar wel toepasselijk voor deze tijd…

Deze ‘digitale noise’ verwijst naar het beeld dat ontstaat bij het inzoomen op digitale foto’s.

Ampparito is de Spaanse kunstenaar die dit maakte.

Bij dit werk zou het geweldig zijn om in een soort van time lapse de wording te kunnen volgen.

Iñigo Sesma uit Baskenland, Spanje, schilderde dit mysterieuze realistische tafereel. De foto is tegen licht gemaakt, dus het werk komt niet volledig tot zijn recht! Op de website van Crystal Ship staan betere foto’s…

De inwendige mens wordt versterkt in de Grote Post, waar ze voor de veggie maand op hun menukaart een heel blad met vegetarische en zelfs vegan gerechten hebben!

Het is in de Grote Post dat Margot ontdekt dat Kek niet alle werken van 2022 op het stadsplan heeft aangeduid.

We moeten dus nog op pad, en het is niet dichtbij…

Richting Ensorinstituut dus!

Nog voor we een eerste werk van Crystal Ship zien, ontdekken we op de speelplaats van het Ensorinstituut deze twee werken. De school is toe, dus de foto’s zijn genomen van op straat en door een gat in de poort. Wel fijn zo’n werken op een speelplaats!

Weer een overschilderd werk!

Dit stilleven is van de Poolse Bezt.

Volgens de folder is dit stilleven een eerder atypisch werk van de kunstenaar.

Met deze muurschildering in de kleuren van de Oekraïense vlag, wil de Amerikaanse met Oekraïense roots Maya Hayuk, aandacht vragen voor de slachtoffers van de oorlog.

Ook hier uitgelopen verf, maar zeker zo bedoeld, denken we.

Ook hier was vroeger een ander werk te zien…

De Belgische Adele Renault schilderde deze frisgroene bladeren op een muur in de Frère Orbanstraat.

Hieronder tot slot nog een werk uit de editie 2021!

We hadden het toen niet bekeken, dus …

Het is van Jacoba Niepoort, een Deense.

Ooit moeten we eens langs alle werken wandelen!

Om ze nog eens te zien voor ze misschien overschilderd worden, maar ook gewoon als overzicht.

Het begint daar in Oostende een indrukwekkende collectie te worden:

71 grote werken en dan nog de interventies van ondermeer Jaune, Helen Bur, Cordal, Mieke Drossaert…

En kijk: de volgende editie wordt al aangekondigd!!!

familie, Uncategorized

GCF 2022, in februari 2023

Kerstfeest in februari?

Moet kunnen dachten we.

Omdat Quinten in december en een stuk van januari op Antarctica was met zijn vriend de HYPSTAR, stelden we het feest gewoon even uit.

Maar ook nu zijn we niet compleet.

Werk, ziekte, een overlappend feest maken dat we er niet allemaal de hele tijd zijn.

Quinten is er, gelukkig voor de foto’s, wel,

en het feestcomité voor de organisatie …

Eten is er meer dan genoeg,

twee dagen voorbereiden,

(danku Margot)

sfeer ook,

binnen- en buitenspellen,

een geefwinkel extra large,

en het belangrijkste van al:

de (kleine)kinderen hebben het naar hun zin!

Een fotoselectie gemaakt door Quinten!

Doordat Noah en Marith ziek zijn, is de creahoek niet echt bezocht,

en zijn ook de Keklympische Winterspelen niet aan bod gekomen.

Misschien iets voor het Aprilfeest?

cultuur

Finis terrae aan het Mechels plein

Twee inschattingsfouten maakte Kek:

– de locaties aan het Mechels plein openen pas om 11 u

– een locatie (Ackermans & van Haaren) is niet open op een zondag.

Ze is drie kwartier te vroeg ter plekke.

Maar het komt helemaal goed …

Na wat rondgehangen te hebben om de 2 etalages te bekijken die bij Finis terrae horen,

ziet ze iemand binnengaan bij de Galerie Geukens & De Vil!

Kek volgt de dame, en mag zowaar al binnen.

Een groot voordeel dus om zo zonder andere mensen de werken te kunnen bekijken!

Het opvallendste werk in de galerij, is het kamerbreed en -hoog

The revelation of Mat.Ur, an apocalypse of many

van Joris Van de Moortel.

De dag des oordeels, dus, met zeer veel detail geschilderd.

Deze berg zand is van Laure Prouvost. 4 step Shoven wil doen nadenken over onze voorgeschiedenis en onze relatie tot de natuur.

De houten Windswept van Els Dietvorst

Silent force, Red caress is een in situ installatie van Otoborg Nkanga. Er zijn kaartjes met de tekst te koop, maar Kek heeft weer geen cash bij…

Design for a raw iron Fence (2022) is van Ruben Bellinkx.

Het is een van de werken in de kleinere ruimte, die aan de COVID-tijd herinneren.

Een klein werkje van Francis Alÿs

Huispijn van Walter Swennen dateert al van 2017 maar past wel in het solitudegevoel van de Coronatijd

Er is nog meer te zien in de Galerij, maar deze werken deden iets met Kek…

En dan komt de suppoost voor de locatie Mechelse steenweg 8 haar spullen ophalen, en kan Kek ineens meelopen! Weer een locatie helemaal privé bezoeken!

In een eerste zaal vinden we de reeks Elegy van Jan Van Riet. Elegy gaat over oorlog, en specifiek over het beleg van Leningrad.

De beelden staan apart, maar geven in hun totaliteit een beeld van de ellende, de gruwel, maar ook van de kleine lichtpuntjes en de hoop zoals die er in oorlogstijd zijn.

De overzichtsfoto is van de website van Finis terrae gehaald.

In de twee andere ruimtes zien we werk van acht vrouwelijke kunstenaars die de grenzen verkennen die nog steeds in onze maatschappij bestaan.

Please talk softly – Lisa Ijeoma

Beside ourselves – Stevie Dix

Rose water Sun-King’s Delight – Nadia Naveau

De laatste halte, het is ondertussen 11u geworden en dus zal de blauwe poort open zijn, is de Hortus Conclusus, de tuin van de Sint-Joriskerk. Hier is geen kunstwerk te zien, maar de tuin is een beetje een kunstwerk op zich. De tuinarchitect was Ronald van der Hilst.

Finis terrae gaat zijn laatste week in! Kek vond het zeer de moeite.

Het was ook interessant om de kerkelijke tuinen te bezoeken, zelfs al is er in de wintertijd niet erg veel te zien.

Een persoonlijke top drie zou er zo kunnen uitzien:

Het werk van Sofie Muller uit de vorige post,

Storm op zee van Thierry De Cordier (ook uit de vorige post)

en Jan Van Riet zijn serie over oorlog.

Kek kijkt al uit naar een volgende editie!

cultuur

Finis terrae

Het was al februari toen Kek de tip kreeg van een cultuurwandeling in Antwerpen.

Een beetje informatie opgezocht, en jawel, echt een Kek-event!

Het kunstparcours is een vervolg op Ecce homo (2017), en wordt weer getrokken door de galerie Geukens De Vil.

De lijst deelnemende kunstenaars is veelbelovend.

In een eerste sessie komt de cluster rond de kathedraal aan de beurt.

Kek start haar bezoek in het Plantin-Moretusmuseum.

Al in de eerste zaal wordt ze door de reeks van Sofie Muller, Fungus anatomicus, geboeid.

Zwammen, maar dan met een twist naar

delen van het menselijk lichaam …

De teenslippers van Philip Aguirre confronteren ons met de westerse wegwerpcultuur.

De ijle weefsels van Elise Peroi zijn prachtig.

De betekenis in het Finis terrae verhaal kan Kek niet zo goed vatten.

De meteoriet bij de kathedraal is indrukwekkend!

Het werk is van Marius Ritiu.

Het is ook een unieke gelegenheid om eens in de tuin van de kathedraal te komen. Kek wist zelfs niet dat er een tuin was.

Grappig hoe die mededelingen op de poort van de tuin geplakt zijn!

In het Rockoxhuis zijn ze mee met hun tijd. Op een iPad die zelf registreert in welke zaal je bent, krijg je een overzicht van alle in de zaal aanwezige kunstwerken. Je hoeft ze maar aan te klikken om wat uitleg te krijgen.

In een van de eerste zalen valt de kleurrijke tafel met de vogeltjes in hun sarcofaag op!

Het werk is van Charles Degeyter.

Het gaat over rituelen, die toch ook in deze tijd nog veel betekenis kunnen hebben.

Thierry De Cordier heeft een monumentale storm op zee geschilderd!

Het mediterraan landschap van Ben Sledsens is een impressie van het aards paradijs, zoals de kunstenaar het zich voorstelt.

Het werk hangt tussen landsschapsschilderijen uit de 15de en 16de eeuw.

De laatste mens van Maarten Vanden Eynde zag Kek al eens in Muzee, toen Maarten daar een solotentoonstelling had.

In de Pandstraat is er nog werk van Frederik Lizen te zien.

Kek hoopt de cluster rond het Mechels plein nog te kunnen bezoeken voor het einde van Finis terrae (26 februari)

En ja, er is veel meer te zien dan de hierboven getoonde werken!

Kijk maar op de website van Finis Terrae.

In het museum Plantin-Moretus is ook nog heel even de tentoonstelling van Philip Aguirre te zien. Ook die is de moeite!

Snor

Zeven

Zeven is een wijs getal.

Dat wisten ze -volgens ons Bomma- in de sprookjes al …

Zeven volle jaren zijn er nu gepasseerd,

sinds 14 februari 2016.

Dat is heel wat tijd, of net niet,

want écht alles is relatief.

Er zijn zo van die zinnetjes die blijven haken.

Bijvoorbeeld wat M ooit zei:

dat het na 7 jaar zou ophouden,

het gemis.

En nu zijn ze dus voorbij, die 7 jaren,

maar opgehouden is het niet.

Het is een beetje zoals bij een steen die in glad water gegooid wordt.

De cirkels worden minder duidelijk

naarmate verder verwijderd van de inslag,

minder diep ook.

Maar ze zijn er nog wel.

Allicht zijn ze er zelfs nog als ze niet langer met het blote oog zichtbaar zijn.

Laten we zeggen dat het ‘gewoner’ geworden is

dat Snor er niet meer is,

wat niet wegneemt dat hij niet meer gemist wordt,

in grote en kleine dingen.

Zelf heeft hij ook al heel wat moeten missen in die 7 jaar!

‘Alles gaat voorbij, maar er is overschot’

Dat is nog zo’n zinnetje dat is blijven haken.

Het komt uit een gedicht van Jozef Deleu,

en het kan (uit zijn context) op veel manieren gelezen worden.

Zijn lege stoel aan het bureauraam tekent nog steeds zijn afwezigheid,

als Kek thuiskomt.

Het huis is nog altijd vol van herinneringen,

en niet alleen het huis.

Echt een geluk dat mensen kunnen terugdenken,

en voor Kek,

dat het dan aan Snor is dat ze kan denken.

Aan onze vele reizen, en dan ook aan de laatste twee grote, toen ALS al begonnen was en hij, in Calakmul, midden in de jungle, op meer dan twee uur rijden van enige bewoning, nog per se op een piramide wou klimmen.

Met op de draad versleten Teva’s nog wel …

Dat was september 2014.

Het uitzicht daarboven was natuurlijk spectaculair, de afdaling duizelingwekkend!

Deze reis dus!

In 2014 was er ook nog ons uitje naar de Azoren, waar hij hoopte dat het zwavelbad in Furnas zijn ALS zou remmen…

Het heeft niet mogen baten….

In 2015 gingen we nog naar Stockholm, waar Anna toen even studeerde. De wandelafstanden mochten daar al zeker niet te lang meer zijn.

Naast zijn handen en armen, begonnen toen ook zijn benen het te laten afweten.

Een paar weken geleden wilde Kek eens flink zijn en aan de opruiming van stapels Snor-papieren in veel kartonnen dozen beginnen.

Na twee aaneen geniete kopieën van artikels met zijn handschrift in de marge,

heeft ze de doos terug dichtgedaan en weer weggezet.

Er is geen haast, die is er genoeg geweest.

Kek is niet op zoek naar een ‘plaatsvervanger’,

maar misschien zou het wel fijn zijn om ooit een (een beetje) gelijkgestemde ziel te treffen?

Ongeveer zo …

bedenkingen, Snor

Drempels

Naast de officiële feestdagen en de schoolvakanties die het jaar automatisch in ‘stukken’ verdelen,

kent Kek haar jaar nog grofweg vier drempels.

Haar verjaardag,

en die drempel wordt hoger met de leeftijd.

De belastingaangifte,

waar ze vroeger geen omzien naar had,

maar sedert Snor zijn vertrek, elk jaar de nodige stress voor heeft.

Gelukkig is er tegenwoordig Tax-on-web en heeft ze bij haar bank een adviseur waar ze bij terecht kan voor aftrekposten.

Het GCF,

met het grote opruimen vooraf,

de lange boodschappen- en todolijstjes,

de schrik om ‘niet genoeg’ te hebben, …

Die drempel wordt niet echt hoger, want sedert een paar jaar is er een heus feestcomité met al enige routine en is dus ook de zorg gedeeld.

En voor gezelligheid in huis betalen we graag een prijs …

De vierde drempel is 14 februari.

Die is nog steeds hoog.

Kek ziet hem al van ver opdoemen.

Gelukkig is er in die periode ook al af en toe wat lente in de lucht,

beginnen de dagen te lengen en de padden te trekken.

De mezen roepen en de krokussen bloeien.

De eerst bloeiende krokussen waren voor Snor altijd het moment om te gaan kijken of er al activiteit bij de bijen was.

Met een temperatuur die niet boven de 5°C uitkomt,

zijn er nu nog geen zoemers gesignaleerd.

cultuur, Uitjes

Al doende leeft men!

Dat zei, of schreef, een vriendin eens in volle Coronatijd.

Kek moet vaak aan dat zinnetje denken.

Telkens ze het typt, corrigeert de spellingchecker wel leeft in leert.

Wat ook niet fout is natuurlijk, maar het ‘leeft men’ is toch wel een heerlijke vondst.

Toepasselijk in een Corona-lockdown, maar ook in het gewone leven.

2023 is wat dat ‘leven’ betreft al goed ingezet:

In beweging blijven en ontdekken,

geen grote dingen, wel soms grootse dingen,

dingen waar de geest van opengaat,

die verwondering en bewondering opwekken.

Het uitje naar Den Haag is bijvoorbeeld kort, maar zeer geslaagd! Zie hiervoor vorige blogs!

De twee voorstellingen die Kek in de Singel meemaakte, zijn de moeite!

The Sacrifice van en met Dada Masilo is adembenemend mooi.

Kek snapt de taal van dansers vaak niet zo goed, maar deze voorstelling is bijzonder sprekend. Ontroerend ook.

Na de voorstelling ziet de wereld er even helemaal anders uit!

Als die nog eens in het land zijn, dan gaat Kek er zeker weer heen.

Wie een idee wil: er zijn verschillende opnames te vinden op het internet.

Deze foto’s komen van de website van De Singel!

Een paar dagen later is er In Deep Silence, het herdenkingsconcert voor Wim Henderickx, met muziek van Wim.

Vooral het slotnummer Revelations met sopraan Elisa Soster is prachtig.

Hier is een opname van Revelations uit 2017.

De minutenlange staande ovatie, en applaus van alle muzikanten op het podium is pakkend!

Kek is blij dat ze geweest is, want het is soms een overwinning om ‘s avonds nog buiten te komen.

Opmerkelijk feit van die avond: de Antwerpse schepen van cultuur, Nabila Ait Daoud komt speechen. Eigenlijk haar blad aflezen… van durven gesproken!

En dan komt Brugge!

De aanleiding voor Brugge is Entrecote, het tweede deel van de reeks over macht van Liesa Van der Aa. Het wordt eindelijk nog eens uitgevoerd en dat kan Kek niet laten liggen.

Entrecote is (weer) geweldig: sprankelend, wervelend, grappig.

Jammer dat de zaal maar amper voor de helft gevuld is.

Het Brugse publiek is echt wel enthousiast, maar Kek denkt dat het toch fijner is om voor een volle zaal te spelen?

In 2024 is Entrecote nog geprogrammeerd voor Gent en Kortrijk!

Een trailer is hier te vinden.

In het Sint-Janshospitaal loopt de tentoonstelling Oog in oog met de dood.

De tentoonstelling is opgebouwd rond het werk ‘De dood van Maria’ van Hugo van der Goes.

De hernieuwde Museumpas wordt voor het eerst gebruikt.

De film over de restauratie van het doek is leerrijk.

Het werk zelf is -alhoewel niet Kek haar lievelingsstijl- prachtig, de kleuren zijn intens en de details overweldigend!

Spijtig dat een aantal interactieve displays en een audio-installatie niet werken.

Verbazing bij de suppoost als Kek het gaat melden.

Een tiental minuten later twee techniekers, die het niet kunnen oplossen …

In de namiddag gaat Kek nog naar Close van Lucas D’Hondt.

Zalig om nog eens naar een film te gaan in de Lumière.

Zo veel goeie films die daar geprogrammeerd staan …

Op haar omzwervingen door Brugge komt Kek niet geheel toevallig langs de Carmel.

Ze ziet de poort naar de tuin openstaan en heeft gelukkig haar stoute schoenen aan.

Het is triest hoe die mooi verwilderde tuin ‘opgekuist’ wordt. Enkel de grote bomen en hier en daar een geselecteerde struik mogen blijven.

De renovatie van de Carmel is in handen van Istoir en wil het authentieke karakter behouden, met hedendaags comfort.

Het authentieke karakter is toch net het sobere, eenvoudige?

Zo stellen ze het zelf voor op hun website:

De nieuwe wooneenheden zullen dankzij een samenspel van licht, ruimte en het behoud van de hoge plafonds een brug slaan tussen het rijke verleden van het klooster en een toekomst waarin stijlvol, comfortabel en duurzaam wonen aan de orde zijn.

Om een drukke week af te sluiten, is er nog de opstartvergadering van de jaarlijkse Paddenoverzetactie van Natuurpunt in Schilde!

De overzetactie gaat van start op maandag 30 januari.

Voor alle info erover:

hier is het te doen.

bedenkingen

Dag van

Zondag 15 januari is het wereldreligiedag.

In Spanje is het dan ook dag van de sneeuw.

Amerikanen hebben hun National Nothing Day op 15 januari.

Daarnaast is het dan ook nog eens Wikipediadag.

Maar eigenlijk is dat gewoon een verjaardag.

Wikipedia werd officieel gelanceerd op 15 januari 2001.

Dat zijn vier ‘dagen van’ op één dag …

Een dag eerder, 14 februari was het dag van de logica,

en verjaardag van Snor en Anna.

Ja gewone verjaardagen zijn er ook nog.

De 16de is het dan Blue Monday of de meest depressieve dag van het jaar.

Wie vindt het uit?

Dinsdag 17 is de dag van het Jodendom.

Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een ‘dag van’.

In januari staan ondermeer nog te gebeuren

de dag van werkplezier in de zorg,

van zorgvastgoed,

fetisch,

handschrift,

pindakaas,

douane,

…

Enzovoort, enzoverder.

Voor de dag van de afvalligheid is het nog wachten tot 22 augustus.

Sommigen hebben zelfs niet genoeg aan een dag.

Ze maken er ineens een week van, zoals de week van de

vrijwilligers,

valpreventie,

smaak,

huisdieren …

Kek zou eens een week van de boom willen!

Een week waar bomen met andere (respectvolle/dankbare) ogen bekeken worden

en waarin er geen boom omgehakt mag worden.

Geen oude en geen jonge, geen levende en geen dode, geen kromme, geen zieke, geen lelijke …

Er is natuurlijk al de week van het bos, maar ook de bomen die niet in een bos staan verdienen een week.

Of weet je, maak er ineens een jaar van,

dan zijn in een beweging ook alle kerstbomen veilig.

En het klimaat zal er wel bij varen.

Afgezaagde sparren liggen nu gewoon op straat, afgedankt, en klaar om opgehaald te worden.

Hoe zielig is dat?

cultuur, Uitjes

Twee halve dagen en een hele: musea in Den Haag. Deel 3: het Fotomuseum

De laatste dag gaan we naar het Fotomuseum van Den Haag.

Omdat het pas om 11 u opent, hebben we nog tijd om een en ander te bekijken op onze wandelroute erheen.

De verborgen kerk in de Juffrouw Idastraat blijft deze keer verborgen, maar we vinden wel een mural van het parelmeisje en ontdekken een nieuw hofke.

We passeren prachtige oude paardenkastanjes,

en het vredesmonument, waar we ons een beetje schamen voor de Belgische bijdrage.

Het Fotomuseum ligt naast het gemeentemuseum, waar ze slimme eenden verwachten.

We zien een jonge ekster verdrinken,

Doppe is net te laat om hem te redden.

Er lopen in het Fotomuseum twee tentoonstellingen.

We beginnen bij Judith Joy Ross en de tentoonstelling Portretten van Amerika.

(Nog tot 26 maart)

Hieronder een van de foto’s die er ook uitvergroot was.

Kek houdt vooral van haar portretten van kinderen en jongeren.

Ook de reeks over haar ouderlijk huis in verval is erg mooi en sprekend.

De tweede tentoonstelling heet Vrij Belangrijke Foto’s, van W.F. Hermans

Kek houdt wel van zijn vreemde ideeën over onderwerpen voor een foto!

Deze tentoonstelling is ondertussen afgelopen.

Daar in Den Haag herinnert Kek zich trouwens dat ze een paar maand geleden in boekhandel Limerick in Gent de collectie typemachines van W.F. Hermans zag!

Als je er ooit komt (het is op wandelafstand van het station) helemaal achteraan in de winkel is er een klein kamertje waar ze opgesteld staan!

We sluiten ons verblijf af met een lekker maal in SLA!

Andere eetadressen waren deze keer

De JUNI

De Zèta

The Leaf

Op onze wandeling in de voormiddag passeerden we de Vegan Pizzabar in de Molenstraat.

Weer een reden om nog eens terug te keren…

cultuur, Uitjes

Twee halve dagen en een hele: musea in Den Haag. Deel 2: Museum Voorlinden

Wie eens een keer naar Voorlinden geweest is, keert er terug.

Dat vinden wij, tenminste …

Voor Kek is het enige minpunt aan het museum zijn bereikbaarheid.

Met de auto is eigenlijk bijna de enige optie, want openbaar vervoer is duur, ingewikkeld en gaat ook niet tot dicht bij het museum.

Wij gingen dan ook de vorige keren te voet van Den Haag centrum, door het Haagse bos.

Een wandeling van ongeveer 1u30.

Omdat het deze keer behoorlijk hard regende, en daarbij nog stevig waaide permitteerden we ons deze keer een taxi.

Het museum is nog niet open als we aankomen, dus kunnen we het eens van alle kanten bekijken … en al een eerste werk van Guiseppe Penone ontdekken.

We zijn bij de eersten om binnen te gaan en dat geeft ruimte om de werken van Guiseppe Penone goed te kunnen zien, en ruiken, en voelen.

Guiseppe Penone is een Italiaanse arte-poverakunstenaar, die vooral geïnspireerd wordt door de natuur.

Om het met zijn eigen woorden te zeggen: ‘De boom is een spectaculaire schepping omdat elk deel van de boom essentieel is voor zijn bestaan. Het is de perfecte sculptuur.’

De tentoonstelling is er vooral een om je te verbazen en je te verwonderen en om te bewonderen.