Maandelijks archief: februari 2023

cultuur

Finis terrae aan het Mechels plein

Twee inschattingsfouten maakte Kek:
– de locaties aan het Mechels plein openen pas om 11 u
– een locatie (Ackermans & van Haaren) is niet open op een zondag.

Ze is drie kwartier te vroeg ter plekke. 
Maar het komt helemaal goed … 
Na wat rondgehangen te hebben om de 2 etalages te bekijken die bij Finis terrae horen,
ziet ze iemand binnengaan bij de Galerie Geukens & De Vil! 
Kek volgt de dame, en mag zowaar al binnen.
Een groot voordeel dus om zo zonder andere mensen de werken te kunnen bekijken!

Het opvallendste werk in de galerij, is het kamerbreed en -hoog 
The revelation of Mat.Ur, an apocalypse of many 
van Joris Van de Moortel.

De dag des oordeels, dus, met zeer veel detail geschilderd.

Deze berg zand is van Laure Prouvost.  4 step Shoven wil doen nadenken over onze voorgeschiedenis en onze relatie tot de natuur.

De houten Windswept van Els Dietvorst

Silent force, Red caress is een in situ installatie van Otoborg Nkanga. Er zijn kaartjes met de tekst te koop, maar Kek heeft weer geen cash bij…

Design for a raw iron Fence (2022) is van Ruben Bellinkx.
Het is een van de werken in de kleinere ruimte, die aan de COVID-tijd herinneren.

Een klein werkje van Francis Alÿs

Huispijn van Walter Swennen dateert al van 2017 maar past wel in het solitudegevoel van de Coronatijd

Er is nog meer te zien in de Galerij, maar deze werken deden iets met Kek…


En dan komt de suppoost voor de locatie Mechelse steenweg 8 haar spullen ophalen, en kan Kek ineens meelopen! Weer een locatie helemaal privé bezoeken!

In een eerste zaal vinden we de reeks Elegy van Jan Van Riet. Elegy gaat over oorlog, en specifiek over het beleg van Leningrad.
De beelden staan apart, maar geven in hun totaliteit een beeld van de ellende, de gruwel, maar ook van de kleine lichtpuntjes en de hoop zoals die er in oorlogstijd zijn.
De overzichtsfoto is van de website van Finis terrae gehaald.

In de twee andere ruimtes zien we werk van acht vrouwelijke kunstenaars die de grenzen verkennen die nog steeds in onze maatschappij bestaan.

Please talk softly – Lisa Ijeoma


Beside ourselves – Stevie Dix

Rose water Sun-King’s Delight – Nadia Naveau

De laatste halte, het is ondertussen 11u geworden en dus zal de blauwe poort open zijn, is de Hortus Conclusus, de tuin van de Sint-Joriskerk. Hier is geen kunstwerk te zien, maar de tuin is een beetje een kunstwerk op zich. De tuinarchitect was Ronald van der Hilst.

Finis terrae gaat zijn laatste week in! Kek vond het zeer de moeite.

Het was ook interessant om de kerkelijke tuinen te bezoeken, zelfs al is er in de wintertijd niet erg veel te zien.
Een persoonlijke top drie zou er zo kunnen uitzien:
Het werk van Sofie Muller uit de vorige post,
Storm op zee van Thierry De Cordier (ook uit de vorige post)
en Jan Van Riet zijn serie over oorlog.
Kek kijkt al uit naar een volgende editie!

Standaard
cultuur

Finis terrae

Het was al februari toen Kek de tip kreeg van een cultuurwandeling in Antwerpen.

Een beetje informatie opgezocht, en jawel, echt een Kek-event!
Het kunstparcours is een vervolg op Ecce homo (2017), en wordt weer getrokken door de galerie Geukens De Vil.

De lijst deelnemende kunstenaars is veelbelovend.



In een eerste sessie komt de cluster rond de kathedraal aan de beurt.

Kek start haar bezoek in het Plantin-Moretusmuseum.
Al in de eerste zaal wordt ze door de reeks van Sofie Muller, Fungus anatomicus, geboeid.
Zwammen, maar dan met een twist naar
delen van het menselijk lichaam …

De teenslippers van Philip Aguirre confronteren ons met de westerse wegwerpcultuur.


De ijle weefsels van Elise Peroi zijn prachtig.

De betekenis in het Finis terrae verhaal kan Kek niet zo goed vatten.


De meteoriet bij de kathedraal is indrukwekkend! 

Het werk is van Marius Ritiu.
Het is ook een unieke gelegenheid om eens in de tuin van de kathedraal te komen. Kek wist zelfs niet dat er een tuin was.

Grappig hoe die mededelingen op de poort van de tuin geplakt zijn!

In het Rockoxhuis zijn ze mee met hun tijd. Op een iPad die zelf registreert in welke zaal je bent, krijg je een overzicht van alle in de zaal aanwezige kunstwerken. Je hoeft ze maar aan te klikken om wat uitleg te krijgen.


In een van de eerste zalen valt de kleurrijke tafel met de vogeltjes in hun sarcofaag op!
Het werk is van Charles Degeyter.
Het gaat over rituelen, die toch ook in deze tijd nog veel betekenis kunnen hebben.

Thierry De Cordier heeft een monumentale storm op zee geschilderd!


Het mediterraan landschap van Ben Sledsens is een impressie van het aards paradijs, zoals de kunstenaar het zich voorstelt. 

Het werk hangt tussen landsschapsschilderijen uit de 15de en 16de eeuw.

De laatste mens van Maarten Vanden Eynde zag Kek al eens in Muzee, toen Maarten daar een solotentoonstelling had.


In de Pandstraat is er nog werk van Frederik Lizen te zien.


Kek hoopt de cluster rond het Mechels plein nog te kunnen bezoeken voor het einde van Finis terrae (26 februari)

En ja, er is veel meer te zien dan de hierboven getoonde werken!
Kijk maar op de website van Finis Terrae.
In het museum Plantin-Moretus is ook nog heel even de tentoonstelling van Philip Aguirre te zien. Ook die is de moeite!

Standaard
Snor

Zeven

Zeven is een wijs getal.
Dat wisten ze -volgens ons Bomma- in de sprookjes al …
Zeven volle jaren zijn er nu gepasseerd,
Dat is heel wat tijd, of net niet,
 want écht alles is relatief.

Er zijn zo van die zinnetjes die blijven haken. 
Bijvoorbeeld wat M ooit zei:
dat het na 7 jaar zou ophouden,
het gemis.

En nu zijn ze dus voorbij, die 7 jaren, 
maar opgehouden is het niet.
Het is een beetje zoals bij een steen die in glad water gegooid wordt.
De cirkels worden minder duidelijk 
naarmate verder verwijderd van de inslag,
minder diep ook.
Maar ze zijn er nog wel.
Allicht zijn ze er zelfs nog als ze niet langer met het blote oog zichtbaar zijn.

Laten we zeggen dat het ‘gewoner’ geworden is 
dat Snor er niet meer is,
wat niet wegneemt dat hij niet meer gemist wordt,
in grote en kleine dingen.
Zelf heeft hij ook al heel wat moeten missen in die 7 jaar!

‘Alles gaat voorbij, maar er is overschot’ 
Dat is nog zo’n zinnetje dat is blijven haken. 
Het komt uit een gedicht van Jozef Deleu,
en het kan (uit zijn context) op veel manieren gelezen worden.
Zijn lege stoel aan het bureauraam tekent nog steeds zijn afwezigheid,
als Kek thuiskomt.
Het huis is nog altijd vol van herinneringen, 
en niet alleen het huis.
Echt een geluk dat mensen kunnen terugdenken, 
en voor Kek,
 dat het dan aan Snor is dat ze kan denken.
Aan onze vele reizen, en dan ook aan de laatste twee grote, toen ALS al begonnen was en hij, in Calakmul, midden in de jungle, op meer dan twee uur rijden van enige bewoning, nog per se op een piramide wou klimmen.
Met op de draad versleten Teva’s nog wel …
Dat was september 2014.

Het uitzicht daarboven was natuurlijk spectaculair, de afdaling duizelingwekkend!


In 2014 was er ook nog ons uitje naar de Azoren, waar hij hoopte dat het zwavelbad in Furnas zijn ALS zou remmen…

Het heeft niet mogen baten….

In 2015 gingen we nog naar Stockholm, waar Anna toen even studeerde. De wandelafstanden mochten daar al zeker niet te lang meer zijn.
Naast zijn handen en armen, begonnen toen ook zijn benen het te laten afweten.

Een paar weken geleden wilde Kek eens flink zijn en aan de opruiming van stapels Snor-papieren in veel kartonnen dozen beginnen.
Na twee aaneen geniete kopieën van artikels met zijn handschrift in de marge,
heeft ze de doos terug dichtgedaan en weer weggezet.
Er is geen haast, die is er genoeg geweest.
 


Kek is niet op zoek naar een ‘plaatsvervanger’,
maar misschien zou het wel fijn zijn om ooit een (een beetje) gelijkgestemde ziel te treffen?
Ongeveer zo …


Standaard
bedenkingen, Snor

Drempels

Naast de officiële feestdagen en de schoolvakanties die het jaar automatisch in ‘stukken’ verdelen,
 kent Kek haar jaar nog grofweg vier drempels.

Haar verjaardag, 
en die drempel wordt hoger met de leeftijd.

De belastingaangifte, 
waar ze vroeger geen omzien naar had, 
maar sedert Snor zijn vertrek, elk jaar de nodige stress voor heeft. 
Gelukkig is er tegenwoordig Tax-on-web en heeft ze bij haar bank een adviseur waar ze bij terecht kan voor aftrekposten.

Het GCF, 
met het grote opruimen vooraf,
 de lange boodschappen- en todolijstjes,
de schrik om ‘niet genoeg’ te hebben, … 
Die drempel wordt niet echt hoger, want sedert een paar jaar is er een heus feestcomité met al enige routine en is dus ook de zorg gedeeld.
En voor gezelligheid in huis betalen we graag een prijs …

De vierde drempel is 14 februari.
Die is nog steeds hoog.
Kek ziet hem al van ver opdoemen.

Gelukkig is er in die periode ook al af en toe wat lente in de lucht, 
beginnen de dagen te lengen en de padden te trekken.
De mezen roepen en de krokussen bloeien.
De eerst bloeiende krokussen waren voor Snor altijd het moment om te gaan kijken of er al activiteit bij de bijen was.
 Met een temperatuur die niet boven de 5°C uitkomt,
zijn er nu nog geen zoemers gesignaleerd.




Standaard