Het is natuurlijk een geweldig idee om de inwoners van Watou eens actief bij het kunstenfestival te betrekken, maar doen alsof de kunst en de kunstenaars in vroegere edities zich boven het dorp verheven voelden …
Na jarenlang een kunstenfestival gemaakt te hebben over de hoofden van de inwoners van Watou heen, zocht men voor de 41ste editie weer aansluiting met het dorp en de streek. ‘De mensen voelden zich gekoloniseerd’.
Aldus Jonas Mortier in De Morgen van 6 juli 2022.
‘De mensen voelden zich gekoloniseerd’ … Een zin in een gesprek met één bewoner en door Helena Cnockaert terloops aangehaald in een interview, wordt in dit artikel als een stempel op de vorige Watou-festivals gezet alsof het niets is. En gretig overgenomen door verschillende andere recensenten.
Het zou kunnen dat kunstenaars voor veel Watounaars ‘anders’ overkomen, maar wij hebben alleszins nog nooit de indruk gehad dat dorpelingen zich gekoloniseerd voelden.
In de film LEGACY die te zien is op de zolder van het Festivalhuis, komen bewoners van Watou aan het woord over vorige edities. Uit hun getuigenissen blijkt zeker geen kolonisatie gevoel…
Legacy is het project gerealiseerd in het Brennepark door Danielle van Vree. De schoolkinderen van Watou mochten eraan meewerken.
Maar bon, de 41ste editie van het kunstenfestival (de tweede die door de stad Poperinge georganiseerd wordt) kreeg als titel “Sense of Place” en zet erop in de banden met het dorp aan te halen.
Een twintigtal geselecteerde kunstenaars, waaronder een aantal erg jonge, maken werk dat een link heeft met het dorp en zijn bewoners, en waar de bewoners soms ook actief aan meewerken. Daarnaast zijn er in deze editie ook bestaande werken te zien van meer gevestigde kunstenaars. De poëzie is voor een deel gemaakt met als inspiratie een van de nieuwe werken.
Het resultaat is een frisse editie, waar we veel bijleren en ons ook regelmatig ergeren aan bombastische teksten of vierkant draaiende organisatie.
Op weg naar de eerste locatie!
Een van de maquettes te zien in het Festivalhuis
De hitte is woensdag 3 augustus bijna niet te harden, maar De boer, die ploegt voort.De performance van Mikes Poppe zal niemand snel vergeten.
Wij blijven wel met een aantal vragen zitten! Hoe zwaar is dat beeld? Waaruit is het gemaakt? Waarom heeft de man een zwarte overall aan in die hitte?
Er zijn leuke en speelse werken zoals Iedereen van de grond van Jo Verhenne en Barbara Callewaert.
Het ligt een beetje verstopt achter de brouwerij, zodat allicht wel wat mensen het mislopen. Jammer, want ook het bijhorend gedicht van Joke van Leeuwen is de moeite.
Ook in de categorie leuk valt The Watou Read Thru van Atelier Haute Cuisine.
Je kunt er een gedicht ‘bestellen’ via een keuzemenu. Het is een leuk idee, maar de uitwerking is wat simplistisch. Met vier keuzeknoppen kan je telkens één van de 8 verschillende gedichten geprint krijgen.
Er zijn werken met een verhaal zoals De pilaren van Watou van Ilke Cop. Kek zat een tijd af te koelen in de kerk en kon zo bezoekers observeren die de vrouwen op het doek probeerden te herkennen.
Ook Kjér mo ekè were van Helena Cnockaert, dat te zien is in het Parochiehuisje, is een werk met een verhaal. Het is bovendien mooi en verzorgd uitgevoerd en gepresenteerd.
De Reuringsdienst heeft drie installaties waar je kan doorlopen om te luisteren naar verhalen en overleveringen van de Watounaars. Jammer genoeg werkt de geluidsinstallatie bij één van de drie niet en bij een ander slecht.
Beetje prutsen in de hoop geluid te krijgen …
Moeilijk te horen …
Het nieuwe geld van Rob Voerman en het grensproject van Bart Eysink Smeets kunnen ons niet echt boeien.
Kek denkt dat de waterkwaliteit van de Eybeek, de échte plaatselijke schreve, een groter probleem vormt dan de verschillen in wetgeving aan de twee kanten ervan.
De opstelling in het Graafschap vinden we niet de moeite om langs te gaan.
De kast van Angelika Fuchs zou volgens de informatie op de website regelmatig van plaats wisselen, maar ligt begin augustus nog exact op dezelfde plek als bij het begin van het festival.
De universele Watoukop van Tom Bogaert is te zien bij de wip van de boogschieters aan de Bollaard. Het is een vreemd ding, vindt Kek.
Het inspireerde Anne Provoost tot een gedicht.
In het kasteel De Lovie vinden we de rustgevende installaties van Anne ten Ham. De geur van de kamer vol herfstbladeren past perfect bij het kasteel dat al jaren in zijn herfst lijkt te zijn. Het is trouwens altijd weer de moeite om in de kamers met hun afbladderend behang en sporen van vroegere OVERVLOED rond te lopen.
Er is From scratch van Schellekens, waarin een reeks portretten in de huizen van Watounaars gescratcht worden.
Elke week gaat een ander werk naar een ander huis en door de buren (en énkel door de buren, om de sociale cohesie te bevorderen) kan daar dan de deklaag afgekrabd worden. Daarna gaat het werk terug naar De Lovie.
Een hele kasteelzaal is gevuld met de briefwisseling tussen Tomas Bachot en Roland Deketelaere.
Langs de wanden rollen drie rollen behangpapier met het werk van Roland op en af. Roland is een bewoner van De Lovie. Een eerdere tentoonstelling van zijn werk was de aanleiding tot de briefwisseling tussen de twee.
We vinden het een interessant en hartverwarmend project.
Aan de vijver bij het kasteel, waar het goed verpozen is op het Zomerterras, vinden we nog Instant Sunset van Schellekens.
Tot zover de kunstenaars met werk dat aan Watou gelinkt is. De Sense of Place kunstenaars dus.
Van de andere werken vinden we vooral het werk van Silvia Ka Tung in het Festivalhuis prachtig!
Ook de beelden Quattro Movimenti, door Nicol Vizioli gemaakt bij de bevreemdende muziek String Trio van Scelsi, zijn adembenemend mooi. Jammer dat de duur van de film (17min) nergens staat aangegeven en dat er geen zitplaatsen voorzien zijn.
Sterk dat er hier ook een werk opduikt van Michelangelo Pistoletto! Kek zag er een week geleden ook eentje in het SMAK.
Wie zin heeft in een verfrissend, luchtig en zeer bevattelijk kunstenparcours, dat tegelijk ook op verschillende manieren verrijkend, kan nog tot en met het eerste weekend van september terecht in Watou.
Iets drinken tijdens de week is evenwel niet simpel!
Veel zaken zijn gestopt, andere zijn enkel in het weekend open.
Wij missen Dirk, en de Filosoof.
Op dag 1, een woensdag, moeten we ons tevreden stellen met een pop-up op het terras van het Hommelhof.
Dag 2 wandelen we ‘s avonds naar de brouwerij, om op het terras met panoramisch zicht iets te drinken. En om ons bierblikje inbegrepen in het ticket, af te halen.
Een kans ook om een kapelletje terug te zien!
Kek op reis maar meestal niet 