Uncategorized

Hoofd, schouders, …

… knie en teen, knie en teen …
Oren, ogen, puntje van mijn neus …

Wie (klein)kinderen heeft, zal dit liedje allicht al eens meegezongen hebben, met de bijhorend bewegingskes.
Kek moet er tegenwoordig vaak aan denken.
Zij het met een iets andere insteek.


Ze schreef al eens over ouderdomskwaaltjes, en ja uiteraard zijn die er nog steeds.
Aan hoofd, schouders, knie en teen …

Om te beginnen: het hoofd!
Kek denkt teveel. Dat is lastig. Het zorgt voor slapeloze nachten.
Ook vergeet ze voortdurend waar iets gebleven is, 
en zijn er dagelijks verschillende hopeloze zoektochten.
De bril, de sleutels, een muts, een zwarte broek, een spork …

Schouders!
Na de Frosho links was er in de lente 2021 plotsklaps de Frosho rechts. Links is ondertussen vrijwel in orde, rechts momenteel voor zo’n 80%.

Knie!
Sinds een dikke maand sukkelt Kek met de knie, de linker.
Wandelen zat er even niet meer in, 
slapen ging nog moeizamer dan anders.
Maar, ondertussen is ook dat weer aan het beteren, 
met een brace wandelen we al weer zo’n 6km.

Teen?
De tenen, die zijn gelukkig momenteel in orde, 
maar als er een blok ontsnapt uit de houtstapel, 
dan vangt Kek die op met haar voet (domme reflex) 
en dan volgen een paar dagen zonder schoenen!
Maar dat is eigenlijk eerder een domheidskwaaltje.

Ogen zijn nog nooit goed geweest, 
aan de oren mankeert ook een en ander, maar het horen zelf gaat nog perfect
en Kek haar neus wordt steeds minder puntig.
Eigenlijk doet alles er tussenin ook al eens lastig!
De machinerie raakt versleten …

Toen Mémé al in de 80 was en nog kwam logeren in de Speelhofdreef, had ze altijd wel van iets last, 
en Kek vond soms dat ze zich een beetje aanstelde … 

Snor en Kek hadden niet altijd evenveel geduld met Bomma. 
Het kon ook soms eindeloos duren. 
En zo kwam het dat Bomma eens zei:
 “ík weet wat het is om jong te zijn, maar júllie weten nog niet wat het is om oud te zijn”. 
Zoveel wijsheid…
Kek begint het dus stilaan te weten, en met haar veel leeftijdsgenoten!

Maar Kek mag niet klagen, 
en door het nieuws dat een vriend geopereerd moet worden van een hersentumor,
lijken al haar kwaaltjes erg overroepen. 
Dat is om stil bij te worden …


Cartoon van Peter Van Straaten
Standaard
cultuur, Uitjes, zee

Een kleine dosis zee: Oostende!

En dan nog helemaal onverwacht eigenlijk.
Een last-minute afspraakje met Zoé en Co op donderdag.

Kek reserveert een kamer in de Glenmore, en krijgt onverwacht een upgrade. 
Wegens te lage bezetting in de Glenmore, worden de gasten ondergebracht in hotel Bero, 
dat ondertussen van dezelfde eigenaar blijkt te zijn.
Ze zal zich van den Bero vooral het immens uitgebreide ontbijt, met champagne herinneren, en de lawaaierige kamerdeuren. In de Glenmore was het rustiger geweest …

De springvloed is hevig! 

‘s Anderendaags is de wind gaan liggen en krijgen we een mooi ochtendgloren!
Op het klein strand zijn wel veel oesterslachtoffers aangespoeld!

We gaan naar Muzee!

Zoé en Ruben willen naar ‘Léon Spilliaert ontmoet Adriaan Willaert’.
Dat is eerder een ontgoocheling. 
De audioguide die we aan het onthaal krijgen, geeft weliswaar uitleg bij heel veel kunstwerken, maar voor de audiofragmenten bij de werken van Spilliaert moet je een QR code scannen en met eigen ‘oortjes’ of koptelefoon luisteren.
Gelukkig staan de fragmenten ook online: luister hier!
Toch een gemiste kans, Muzee! 
Wij zagen niet veel mensen naar Willaert luisteren…


Het is Ada haar eerste museumbezoek! Ze heeft veel om naar te kijken …

Hier bij de Piëta, een van de Spilliaertwerken met luisterfragment.

Maarten Vanden Berghe is voor Kek wel de revelatie van dit museumbezoek!
Eerder dit jaar kon ze al kennismaken met Pinpointing.


Het werk stond voor Beaufort onder de kerktoren in Nieuwpoort.
Het is een aanklacht tegen de snelle, niets ontziende vooruitgang.

Nu is er van zijn werk een overzichtstentoonstelling in Muzee.
De website van Muzee zegt over deze tentoonstelling:

“Het oeuvre van Maarten Vanden Eynde onderzoekt het verband tussen het economische groeimodel en de achteruitgang van de Aarde. De tentoonstelling en publicatie “Gravend naar de toekomst” presenteren zijn praktijk van 2000 tot 2020, een periode waarin veel technologische vooruitgang is geboekt.
… … … 
Intussen is de wereldbevolking en bijgevolg de consumptie en het energieverbruik gestaag gegroeid, wat ons confronteert met de eindigheid van de grondstoffen, extreme weerfenomenen, de overvloed aan afval en het verlies van de biodiversiteit van de planeet.
De kern van deze ontwikkelingen is de superieure intelligentie van de menselijke soort. Vanuit de overtuiging dat we steeds slimmer en beter worden, noemden we onszelf de ‘homo sapiens sapiens’: de dubbel wijze mens. De geologische term voor het tijdperk waarin we ons bevinden, is dan ook gekend als het ‘Antropoceen’, oftewel de periode waarin het effect van de mens op het klimaat en de atmosfeer zodanig groot werd dat het de toekomst van de natuur en de planeet wijzigt en negatief beïnvloedt. Maarten Vanden Eynde reflecteert over die ecologische impact en de fysieke gevolgen die dit zal hebben voor de volgende.”

Overbevolking, overconsumptie, natuurrampen door de klimaatverandering, de niet te stoppen technologische (r)evoluties en al hun gevolgen …
het komt allemaal aan bod in deze tentoonstelling.
We zien een bekwame vakman aan het werk, een echt Homo sapiens, die hopelijk met zijn kunst mensen aan het denken zet!
Ook de (nieuwe) ruimte waar de werken staan is zeer geslaagd.

Exponentiële groei visueel voorgesteld




In plaats van ons ‘dubbel verstandig’ te vinden, maakt de kunstenaar de Homo stupidus stupidus. Met een bekkengordel in plaats van een schedel, schouderbladen als een soort achterpoten, ligt deze creatie middenin de zaal met ‘jachttrofeeën’. 
De voorbije vijftien jaar verzamelde Maarten Vanden Eynde overal ter wereld takken die eruitzien als geweien. Hij wil ­ermee wijzen op onze extreme verzameldrang, die zelfs beschermde soorten niet ontziet.
The gadget
nickname voor de eerste atoombom
The last human
Material matters
een reeks wandplaten over chemische elementen
Meer werk van Vanden Eynde is te ontdekken op zijn website!
Kek heeft spijt dat ze hier niet met Viktor is komen kijken.
De tentoonstelling loopt nog tot 16 januari 2022: niet veel tijd meer om te gaan kijken dus!
Wij sluiten af met een wandelingske op de oude pier!

De zee is onwaarschijnlijk rustig, en de strekdam ziet zwart van het volk…
En dan is het genoeg geweest voor Ada, zoveel indrukken …

Voor Kek was het een kleine, maar bijzondere dosis Oostende.
En kijk! Dat Cordal mannetje in de Langestraat, waar we eens lang naar zochten en niet vonden, 
ineens valt Kek haar blik er op.

Standaard
Uncategorized

2022!

Velen kregen Kek haar wensen al, maar voor diegenen die ze vergeten is, 
of die ze enkel via deze weg kan bereiken …
Dit zijn ze dan!
Voor al wie Kek dierbaar is en al wie ze vergat.
Voor jou.

Wat het ook wordt met 2022, met COVID en zo,
laten we er toch een onvergetelijk jaar van maken!

Dans, en zing, maak iemand blij,
Plant een boom, wandel in de regen,
Leer bij, laat van je horen,
Droom, en bewonder, blijf verwonderd,
Zaag gerust een keer (als het echt nodig is)
en als dat niet helpt: ga naar zee!
En lach, lach met de meeuwen mee …

Kek wenst jou veel (veer)kracht voor 2022!


En Brel kruiste mijn pad nog eens deze week. 
Hij heeft ook nog altijd goeie wensen: en niet veel nieuws onder de zon!






Standaard
familie, Uncategorized

Eindelijk, eindelijk, eindelijk … GCF 2021

Na twee Corona-jaren mag het eindelijk nog eens: een familiefeest!
Na veel voorbereiding,
toch nog onzekerheid door het overlegcomité van 22 december
 en iedereen een zelftest, 
zijn we er 26 en 27 helemaal klaar voor.
Het eerste feest bij Kek sinds Kerst 2019 …

We koken, en eten en drinken, 
spelen en slapen,
we chillen, gaan wandelen,
kijken naar Remus en Ada, 
zijn creatief bezig, 
shoppen in de geefwinkel (extravaganza),
 hebben voor de eerste keer een muzikaal pak (met dank aan Luna),
(en met vuurstokjes in),
kijken foto’s uit de periode 1980-1990 op groot scherm,
doen de Kekse bankjeszoektocht, 
maken een groepsfoto,
en vooral:
we zijn eindelijk nog eens met zijn allen samen.
De eerste keer trouwens met Remus en Ada erbij



Omdat foto’s toch meer zeggen dan woorden en omdat Quinten er alweer een prachtige reeks gemaakt heeft:
een fotoreportage!
Hierboven een van de enige foto’s die Kek maakte, toen iedereen nog aan het aankomen was!

Een feest is zo een beetje als een hoge berg beklimmen, 
moeizaam en met hindernissen naar boven,
en als je dan eindelijk boven bent, is het genieten altijd te kort.
De afdaling gaat dan wel makkelijker, maar Kek was nooit goed in afdalen, 
dus het opruimen zal nog even duren hier ten huize.

Doppe, en Anna en Remus bleven gelukkig nog een paar dagen langer, 
zo kon er nog wat nagefeest worden!
Met extra bezoek




Wie de Kekke zoektocht eens wil doen:
dit is het eerste blad met foto’s. 
Vraag er maar naar …



Standaard