We hadden er erg, én erg lang naar uitgekeken:
de nieuwe editie van Kunstenfestival Watou!
Ondermeer door tijdgebrek
en ook wel een beetje omdat we eerst zeker wilden zijn dat het de moeite zou zijn,
boekten we eind juni logies voor 2 nachten.
Nu we het bezoek achter de rug hebben, en de ontgoocheling een beetje verwerkt is,
(maar dat ligt misschien wel aan ons)
kan er een balans opgemaakt worden.
De locaties
Het aantal locaties in Watou is beperkt: zes locaties, waarvan twee in openlucht en de kerk die ook zo kan bezocht worden.
Het Festivalhuis raakte in deze editie niet volledig ‘gevuld’.
Het is niet eens zeker of dat wel moet, maar nu er geen Klooster, Douviehoeve, Rode Hoed, Vijfhoek, Graanschuur meer is, hadden we wel wat meer verwacht in het Festivalhuis.
Ook in de Brouwerij en het Parochiehuisje is het aanbod schraal.
De Gasthuiskapel, helemaal in Poperinge, krijgt de prijs van de meest nutteloze locatie.
(maar misschien zijn wij de enigen die daarover zo denken?)
Gelukkig is er De Lovie als nieuwe stek!
De organisatie
We zijn verrast door het efficiënte en vriendelijk onthaal! Ook het systeem van armbandjes per dag vinden we geweldig. Zo kan er nog eens teruggekeerd worden naar een locatie om iets opnieuw of beter te bekijken. Dit jaar hadden we eigenlijk, op een paar uitzonderingen na, genoeg aan één visie.
Met één ticket kan je zelfs meerdere dagen een armbandje gaan halen!
Het bezoekersgidsje is handig als overzicht, maar blijkt uiteindelijk ook wel beperkt.
Dat er dit jaar een aparte catalogus is voor poëzie en beeldend werk is zeer lastig.
Kek koopt er dus geen, maar mist het toch wel om nog eens iets na te lezen over een kunstwerk!
Pas als ze al terug thuis is, ontdekt ze deze handige link op de website van het kunstenfestival!
Per werk is er een korte uitleg, die niet op de locaties, en ook niet in het bezoekersgidsje te vinden is.
Het is allicht geen slecht idee om deze teksten op voorhand door te nemen, of af te printen en tijdens het bezoek bij de werken te lezen?
De poëzie
Op een soort pupiters staan de gedichten op A-4tjes. Dat leest moeilijk en niet alleen voor mensen die van bril moeten wisselen. Er kan ook maar één persoon per pupiter lezen.
Bovendien is er totaal geen dialoog tussen beeldende kunst en de poëzie.
Sommige ruimtes zijn gewoon gevuld met pupiters zonder meer …
De werken
Het aanbod is mager, zeer mager. We worden zelden geraakt door een kunstwerk.
Kek zal dit jaar geen moeite hebben om een top drie samen te stellen.
We starten in het Festivalhuis, traditioneel een sterke locatie.
The local archeologists van Bram Demunter
Hij maakte het werk speciaal voor het Kunstenfestival: zoals de archeoloog de wereld ontdekt, zo ontdekken de bezoekers elk jaar Watou.
De suppoost zag er een ‘baarmoeder’ in. Wij zagen alvast ‘eileiders’ en ‘eierstokken’, en misschien ook een ‘baarmoeder’ waaruit verschillende werelden voorkomen?
Een van de werken van Carla Arocha & Stéphane Schraenen, geïnspireerd door wat ze in de Lovie zagen.
De Zwemmer van Eva Vermandel
Twee kamers van het Festivalhuis zijn volledig gewijd aan het Museum of Museums van Johan Van Geluwe.
Het duurt twee dagen voor we weten waar dat eigenlijk over gaat.
Dan wordt het een beetje interessant,
vooral als Kek haar blik ineens de naam van een oude bekende spot: Emiel Hoorne!
Van 1978 tot 1982 stuurde Johan van Geluwe alle uitnodigingen die hij kreeg voor tentoonstellingen terug naar de verzender. Zo kregen kunstenaars hun eigen uitnodigingskaart terug, maar dan bestempeld met ‘Hommage à’, ‘congratulations’ …
Van de video’s getoond in het Festivalhuis kunnen we echt genieten!
In the Hands of Puppets van Sarah & Charles is geweldig en geestig!
Ook Mainstream van Ariane Looze is slim gemaakt.
Met TouchMETell geeft Melanie Bonajo een beeld van hoe een aantal Nederlandse kinderen (6-8 jaar) denken over hun lichaam, grenzen, aanrakingen … Wij vinden het zeer boeiend, en vragen ons tegelijk af hoe Vlaamse kinderen zouden antwoorden!
In het Parochiehuis zijn alle 12 werken van Michael Dean.
Wij vinden het maar niks (maar dat ligt allicht heeltegans aan ons?).
Wat is hier nu het kunstwerk?
Naar het Graafschap dan maar …
Dat is een nieuwe locatie in 2021, en de verwachtingen zijn hoog.
Een tiental gedichten staat buiten tussen de bomen en struiken, evenals een bizar werk van Peter Buggenhout en de trap van Socle.
Die trap is echt bizar. Hij begint te trillen als je boven staat: Kek staat snel weer beneden!
De film Ultramarine van Vincent Meessen duurt drie kwartier maar is de moeite, niet in het minst om Lander Gyselinck aan het werk te zien op zijn drums.
We horen de Afro-Amerikaanse dichter Gylan Kain, over de winning van indigo en het kolonialisme.
De blauwe ‘filmzaal’ in de schuur
We doen nog een avondwandelingetje naar het Brennepark.
Ook daar vallen de werken tegen.
Tabernacle van Gijs Van Vaerenbergh
De audio-installatie vinden we eerst niet en ze blijkt dan nog defect.
En is het werk Dark Box van Ives Maes wel volledig?
Op onze tweede dag beginnen we in de Kerk, lang voordat de suppoosten ook maar opstaan.
De kerk is nu eenmaal ook open zonder het kunstenfestival.
Hier vinden we Sticks & Stones van Lucy Skaer
We zien negen tweelingvormen, die telkens in een ander materiaal zijn uitgevoerd.
Elke nieuwe tweeling is een kopie van de vorige. Zo zijn er kleine verschillen tussen de onderdelen.
Een van de muurschilderingen van Nadia Guerroui.
Ze zijn gebaseerd op observaties van zonlichtvlekken.
Phosphene heet het werk,
en er zijn er verschillende van, van die bijna onzichtbare schilderingen, ook op andere locaties.
Ondertussen valt de regen gestaag…
We nemen de tijd om een aantal gedichten te lezen en wat rond te kijken naar de andere kunstwerken in de kerk!
Doppe spot een geeuwende Jezus!
Zoé en Ruben komen met Luna en Ilia.
Voor drie van hen is het de allereerste keer Watou.
Kek vindt het een beetje lastig dat het nu net niet zo’n goeie editie is…
We rijden met zijn allen naar het domein De Lovie.
Het is op zich al geweldig om eens in het kasteel binnen te kunnen!
Dit vinden we een hele mooie kamer!
Het werk heet Taking refuge between blind actors, turgid stomata guide perspiring limb en is van Luca Vanello.
Planten uit de belevingstuin krijgen een behandeling waardoor het bladgroen verdwijnt. Ze worden gedroogd en met olie behandeld. Sterk hoezeer de natuurlijk vorm bewaard blijft!
Bij het zomerterras van De Lovie eten we een zalige piknik die Zoé had klaargemaakt.
Witness van Carla Arocha & Stéphane Schraenen
Na De Lovie en de Gasthuiskapel doen we met ons bezoek nog een aantal van de locaties in Watou.
De Brouwerij is ook beperkt in aanbod!
Werk van Sarah & Charles
En na de Kerk is het ver tijd om afscheid te nemen…
En na de Kerk is het ver tijd om afscheid te nemen…
We ‘vergeten’ Het Graafschap en Het Brennepark.
Uiteraard kan Watou niet zonder een paar wandelingen.
Op onze laatste dag keren we terug naar het domein De Lovie voor een wandeling die ook langs het Couthof gaat.
Daar zien we de Galge terug, een merkwaardig bouwsel dat ooit diende als oriëntatiepunt in een (verdwenen) doolhof!
Het minste wat er van kan gezegd worden, is dat Watou 2021 een vreemde ervaring geweest is.
Kek is opgelucht dat ze niet meer mensen op bezoek kreeg …
Kek op reis maar meestal niet 