Het heeft even geduurd voor er een tweede corona leespost kwam en,
wel, het zit zo:
Beetje bij beetje komt het lezen nu toch terug op gang.
Van de stapel die klaar lag is nog niet alles helemaal doorgelezen, en misschien zal het ook niet meer!
Van Wally Lamb heeft Kek ooit graag Vergeef me en Walvismuziek gelezen.
Toen ze in de plaatselijke bibliotheek tussen de afgevoerde boeken de turf Vleugelslag van hem zag staan, kwamen de herinneringen aan de voorgangers.
En dus nam Kek het boek mee.
Het is niet dat het boek niet goed geschreven is of slecht ineen zit, en al zeker niet dat het thema of beter de thema’s uit het boek niet actueel of boeiend zouden zijn, maar Kek is gestrand op pagina 241. Dat is nog niet eens halverwege.
Moeilijk uit te leggen, want de twee andere Lambs heeft ze in haar herinnering in één ruk uitgelezen.
Van Tom Lanoye heeft Kek nog nooit iets gelezen.
Écht waar…
Voor 1€ kocht ze even geleden in een kringwinkel Sprakeloos en Kartonnen dozen.
Een opportuniteit, zo dacht ze, om toch eens ‘een Lanoye’ te lezen.
Mede omdat we hier met Bomma heel de troosteloze evolutie van afasie hebben meegemaakt, komt Sprakeloos op de leesstapel.
Het is even wennen aan Lanoye zijn schrijfstijl, maar wat een mooi en respectvol portret heeft hij hier van zijn moeder, én van zijn vader neergezet!
We krijgen ook een mooie inkijk in het leven in de slagerij waar hij opgroeide. Het zijn beelden die voor Kek herinneringen oproepen aan het leven in de bakkerij van meme en pepe ‘bakkers’.
Andere tijden, zeker weten!
Maar lees… zo’n schoon zinnen …
‘Ze verloor eerst haar spraak, dan haar waardigheid, dan haar hartenklop.’
‘Moeders worden nooit meer mensen, moeders blijven moeders’
Het boek staat vol met anekdotes die eigenlijk van alle tijden en dus heel herkenbaar zijn.
Na een avondje uit waar de vader een beetje teveel gedronken heeft en de raad van moeder compleet negeerde volgt een periode waarin zij zich niet verwaardigt om een woord met hem te wisselen.
‘Na drie dagen van boetedoening wilde ze hem eindelijk aanhoren. Een audiëntie was er niets bij. Zij: armen gekruist, smalle lippen, dodende blik, langzamer ontdooiend dan een vrieskast. Hij: in ootmoed smekend, pleitend, vergeving bedingend, vanzelf belovend dat het niet meer zou gebeuren, meer woorden sprekend dan hij anders deed in een dag. Alles bij elkaar een groteske vertoning, allang niet meer in verhouding tot zijn misstap, disproportionele revanche in de gezinsarena.
En wellicht ook een onderdeel van het voorspel.
Die avond werd er vroeg naar bed gegaan, en niet alleen door de kinderen.’
Het boek der rusteloosheid van Fernando Pessoa heeft Kek vorige zomer gekocht in WATOU in de onvolprezen Filosoof.
Kek had tijdens het Kunstenfestival in WATOU Maud Vanhauwaert in een video gehoord over het boek, en ja, het leek haar wel iets om in huis te halen!
Het boek is echt helemaal zoals Maud het aangaf: “je kunt het boek op een willekeurige pagina openslaan, een kort stukje lezen, dat je raakt en op dat moment zo waar lijkt”.
Sterker nog eigenlijk, het is zeker geen boek om in één ruk uit te lezen. Er zit in de korte fragmenten misschien wel een chronologie, maar die is niet de essentie van het boek.
Elk fragment staat min of meer op zichzelf en biedt zoveel inzicht dat je daar toch wel even moet bij stilstaan.
Het is bizar dat Pessoa eind 19de eeuw zoveel gedachten had die ook nu nog actueel zijn. Eigenlijk zijn het allemaal vragen of een soort van antwoorden op vragen waar veel mensen mee worstelen.
Bon, we slaan het boek willekeurig open zoals Maud aanbeveelt en lezen:
‘163
De onmiddellijke ervaringen zijn de uitvlucht of de wijkplaats van de fantasielozen. Wanneer ik lees over de gevaren waaraan de tijgerjager heeft blootgestaan, heb ik alles wat aan gevaren de moeite waard is, behalve het gevaar zelf, dat niet zo erg de moeite waard was, want het is voorbij.
Mensen van de daad zijn de onvrijwillige slaven van verstandsmensen. Dingen bezitten slechts de waarde die men eraan toekent. De ene groep creëert dus dingen opdat de andere ze tot leven wekt door er een betekenis aan te verlenen. Vertellen is scheppen, want leven is slechts geleefd worden.’
En nog een keer… Er zijn ook lange fragmenten, maar korte typen sneller over.
‘276
Een mening is iets onbeschofts, zelfs als ze niet oprecht is.
Alle oprechtheid is intolerant. Er zijn geen oprechte liberalen. Er zijn trouwens ook geen liberalen.’
Dat boek komt zeker weer op de volgende stapel te liggen.
Zoals de planten in Kek haar tuin, zo hebben de meeste boeken in haar boekenkast een verhaal.
Vorig jaar of misschien al twee jaar geleden kreeg Kek van Hug een afgevoerd boek uit de bibliotheek van Pitzemburg.
Het boekje oogt hoogst onaantrekkelijk en heeft bovendien de ‘veelbelovende’ titel Het periodiek systeem, met als ondertitel VERHALEN VAN EEN LEVEN (in hoofdletters). Nu vindt Kek het periodiek systeem, dat van Mendeleev, een waanzinnige vondst, maar een boek over Argon, Waterstof, Zink, … dat …?
Na een eerste hoofdstukje (met als titel Argon) verandert de perceptie al grondig.
Wat een bijzondere verzameling verhalen zijn hier bijeengebracht!
Primo Levi, de Italiaans-Joodse schrijver, is van opleiding chemicus. Hij vertelt hier in 21 hoofdstukken over zijn jeugdjaren en zijn jaren als jong volwassene in het (fascistische) Italië voor, tijdens en na WOII. De verhalen hebben altijd een chemisch ankerpunt en zijn uiterst interessant, soms spannend, soms poëtisch en ontroerend maar altijd ook echt geestig.
Wat opvalt is zijn gedrevenheid, bijna op het bezetene af, om vragen te beantwoorden, wat Levi toch echt een eerste klas wetenschapper en mens maakt!
In het hoofdstuk Waterstof neemt Levi de beslissing om chemicus te worden.
“Ik keek naar het zwellen van de knoppen in de lente, naar het glinsteren van mica in graniet, naar mijn eigen handen, en zei tegen mezelf: ‘Dat zal ik ook begrijpen, alles zal ik begrijpen, maar niet zoals zij willen. Ik zal een kortere weg vinden, ik zal een sleutel vinden die op alle sloten past, ik zal deuren forceren’.
Het was fnuikend, misselijkmakend, om uiteenzettingen over zijn en kennen te moeten aanhoren als alles om ons heen een mysterie was dat naar openbaring drong: het verweerde hout van onze banken, de ronde zon boven de daken, het gedwarrel van zaad pluizen in de junilucht. … … WIJ zouden scheikundigen worden, Enrico en ik.”
Een bijzonder hoofdstuk is ook Ijzer. Het speelt zich af in 1939 en vertelt over een bijzondere vriendschap tussen Levi en Sandro. Sandro was van ijzer. En Sandro leerde hem de bergen kennen!
“Sandro in de bergen zien verzoende je met de wereld en deed je de nachtmerrie die over Europa hing vergeten. … … Hij gaf mij een nieuw gevoelvol verbondenheid met hemel en aarde, waarin mijn behoefte aan vrijheid, de kracht van mijn jeugd en de honger om dingen te begrijpen die me naar de scheikunde hadden gedreven samenstroomden.”
Wel, het is lang geleden dat een boek Kek nog zo aangenaam verraste als Het periodiek systeem. De volgende keer in de bib …
Ik denk
Portretten door Ingrid Godon met teksten van Toon Tellegen.
Het boek kwam hier in huis toen Kek voor het inhoudelijk naleeswerk bij Lannoo nog in boeken betaald werd. Het boek was, en is, te mooi om te laten slingeren en kwam dus ergens in een kast terecht.
Het is een heel mooi uitgegeven boek, met prachtige illustraties van Godon en mooie teksten van Tellegen, maar wat Kek bijna het mooiste van heel het boek vind, is de inleiding geschreven door Bart Moeyaert.
Het laatste boekje van de stapel is leuke lectuur!
Een verzameling enge gedichten.
In eerste instantie vond Kek het maar een raar idee om gedichten te verzamelen rond een thema.
Maar, stel dat je kleinkinderen hebt, en je wil ze af en toe een gedichtje sturen, dan zijn deze bundels echt een aanrader!
Kek heeft ook de DICHTER ‘geluk’ en een over ‘het vergeten’ in huis.
Een proevertje uit ‘gruwelijk eng’:
Ondertussen ligt de volgende stapel klaar!
Er zijn twee ‘herleesboeken’ bij.
Marcel las Kek 15 jaar geleden. Ze is benieuwd of de leeservaring nu anders wordt.
Zo verliep de tijd die mij toegemeten was is gekocht en in één ruk uitgelezen na de boekvoorstelling in de Roma. Nu Dirk Van Duppen op 30 maart gestorven is, wil ze ook dit herlezen.
Kek op reis maar meestal niet 